Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

ΟΤΑΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΜΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ


Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πανέμορφη, πολύχρωμη, παιχνιδιάρα πεταλουδίτσα, που πέταγε από λουλουδάκι σε λουλουδάκι και ως θεόσταλτο στολιδάκι, ομόρφαινε κάθε γωνιά και σημείο που ξαπόσταινε για να ονειρευτεί.

Ναι, ήταν αλήθεια. Μπορούσε να ονειρευτεί, όνειρα που όμοια κανένα πλάσμα πάνω στην γη δεν μπορούσε να κάνει. Απόδειξη ότι ονειρευόταν κόσμους και τόπους μαγικούς και εξωτικούς, ήταν ότι άλλαζε χρώματα στην στιγμή, κάθε φόρα που φανταζόταν. Λουζόταν με χρώματα και χιλιάδες αποχρώσεις που έκαναν τα γύρω πλάσματα να μην μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από πάνω της, θαυμάζοντας την απόκοσμη ομορφιά και ευγνωμονώντας για την θεόσταλτη εικόνα.

Κάθε πρωινό που η πεταλουδίτσα άνοιγε τα εύθραστα και ντελικάτα φτερά της για να πετάξει και να καλημερήσει όλη τη πλάση, ένα χαρμόσυνο μήνυμα έφθανε στις καρδιές όλων. Ήταν άλλη μια χρωματιστή και ελπιδοφόρα μέρα. Άλλη μια μέρα με όνειρα, που μόνο η πεταλουδίτσα μπορούσε να κάνει και να μεταδόσει στους άλλους, χαρίζοντάς τους απλόχερα το θεσπέσιο δώρο της.

Στη φίλη μας όμως, το χάρισμα να ονειρεύεται και να μοιράζει το χρώμα της στους γύρω της, της δημιουργούσε και αντίρροπες δυνάμεις. Κάθε φορά τα φτερά της γίνονταν όλο και πιο βαριά, όλο και πιο δυσκαμπτα, για να μπορέσει να παράγει και να λούζει όλο και με περισσότερο χρώμα άρα και ελπίδα, τα πλάσματα του τόπου της, που η ανάγκη τους την απομιζούσε. Αυτό, λογικό ήταν την βάραινε πολύ,  για αυτό πετούσε χαμηλά και προσεκτικά, προσπαθώντας να φθάσει κάθε φορά στο προορισμό της και να την δουν όλο και περισσότεροι, όλο και καλύτερα. Αν και κόπιαζε, ωστόσο συνέχιζε ασταμάτητα να μοιράζει αισιοδοξία.

Τα χρόνια πέρναγαν και έτρεχαν, όπως τα σύννεφα τρέχουν στον γαλανό ουρανό, όπως τα κύματα στο απέραντο πέλαγος, όπως οι σκέψεις μας στο άπιαστο παρόν. Και τότε ήρθε η μέρα, που κανείς δεν ευχόταν, που κανείς δεν πίστευε ότι θα υπάρξει. Ένας εφιάλτης που ήταν ζωντανός. Η πεταλουδίτσα έπεσε στην γη.

Η πτώση της ήταν σφορδή, τραγική και αναπόφευκτη. Είχε χτυπήσει βαριά, θανάσιμα, μα κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Η ευτυχία τους, η χαρά τους, η αισιοδοξία τους, σιγά σιγά έσβηνε μαζί με το χρώμα της ζωής τους.  Η πεταλουδίτσα ξεψυχούσε και κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Τότε κάτι ψέλλησε η πεταλουδίτσα, ως σαν προοικονομία.

<< Αχ, αδέρφια μου, δεν μπόρεσα. Δεν άντεξα το φορτίο πια. Έκανα τόσα πολλά όνειρα για να σας χαρίσω ελπίδα, που δεν άντεξα πια. Διάλεξα να μην σταματήσω να ονειρεύομαι παρά το αβάσταχτο βάρος, για να μην παύσετε να αισιοδοξείτε, για να συνεχίσετε να ζείτε με χαρά, με χρώμα, αλλά δεν είχα πια τις δυνάμεις. Κάθε μέρα έπρεπε να καταβάλλω περισσότερη προσπάθεια για να σας ευχαριστώ. Συγχωρέστε με, συγγνώμη για την θλίψη που σας γέμισα. Σας υπόσχομαι ότι γρήγορα με την έλλειψή μου, θα αντιληφθείτε την δική σας μοίρα καλύτερα και θα νιώσετε την σκοπιμότητα της ύπαρξή σας. Γρήγορα θα εξελιχθείτε και το θαύμα θα γίνει. Θα γίνει όμως μετά από πολύ πόνο, αλλά είναι νομοτέλεια, θα γίνει.>>

Τότε όλοι έκλαψαν και θρήνησαν την απώλεια. Πόνεσαν και ένιωσαν αβοήθητοι και κατάλαβαν, ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όλοι νόμιζαν ότι η πεταλουδίτσα ήταν άτρωτη και ότι για πάντα θα τους τάιζε με το χρώμα της. Κατάλαβαν ότι είχαν ευθύνη για το χαμό της, διότι φάνηκαν αχάριστοι στο θείο δώρο της παρουσίας της, αφού δεν πήραν λίγο από το βάρος της για να την ξεκουράσουν, αντιθέτως η καθημερινότητά τους και η ρουτίνα τους, γινόταν όλο και πιο επίπονη για εκείνη. Συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορεί μόνο ένα πλάσμα, όσο ξεχωριστό και αν είναι να σηκώνει τα όνειρα τόσο πολλών.

Ήταν αργά όμως. Η φύση είναι σκληρή, όσο και τρυφερή και χρειάζεται χρόνος για να ξαναγεννηθεί ένα τέτοιο πλάσμα. Χρειάζεται ομαδική συνείδηση για να γεννηθεί ένας τέτοιος ήρωας. Πρέπει να περάσουν επίπονα στάδια, με πολύ θλίψη και δάκρυ για να έρθουν οι ένδοξοι καιροί.

Έτσι τα πλάσματα, για πολλά χρόνια έζησαν δίχως χρώμα, μέσα στο μαύρο. Έζησαν δίχως όνειρα, μέσα στο μαύρο. Έζησαν δίχως νόημα, μέσα στο μαύρο. Μέχρι που γίνανε ποταπές κάμπιες και σέρνονταν δίχως να μπορούν να κοιτάξουν ψηλά ξανά. Μέχρι που γίνανε γλοιώδη ζωήφυα. Μέχρι που έρποταν πολεμόντας και άλλοι παρακαλόντας για μια ακτίδα φωτός, για λίγο χρώμα.

ΤΌΤΕ,  ΜΕΤΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ, ΤΟΝ ΠΟΝΟ, ΤΟΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟΥΣ, ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΚΑΜΠΙΕΣ, ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ ΕΓΙΝΕ ΚΟΥΚΟΥΛΙ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΠΗΓΑΝ ΚΟΝΤΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ, ΤΟ ΚΟΥΚΟΥΛΙ ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΙ ΑΞΑΦΝΑ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΤΣΑ ΗΡΘΕ ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ. ΟΛΟΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΥΠΌΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΤΣΑΣ.
ΣΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΚΑΜΠΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΕΦΤΙΑΧΝΕ ΚΟΥΚΟΥΛΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΟΤΑΝ ΣΕ ΠΛΑΣΜΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ. ΠΟΛΛΕΣ ΠΙΑ ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΤΣΕΣ. ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΕΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΠΟΛΛΩΝ, ΑΛΛΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΟΤΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΤΣΕΣ, ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΧΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΣΗ.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΠΟΝΟ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΔΥΝΕΣ ΤΟΚΕΤΟΥ ΚΑΙ ΧΑΡΑΣ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΥ. ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΤΟΤΕ ΘΑ ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΚΑΘΕ ΑΝΕΝΕΡΓΟΥ ΚΑΙ ΑΝΕΥΘΥΝΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΡΑΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΗΡΩΕΣ, ΩΣ ΕΤΟΙΜΟΙ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΛΛΩΝ. ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΊΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΗΡΩΕΣ.

Ο ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ, ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΜΟΝΑΧΑ ΣΑΝ ΑΡΙΘΜΟΥΣ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΤΑΔΙΟ, ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ. ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΦΤΙΑΧΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ. ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ. ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ.



γράφτηκε από τον Κ.ΤΖ μια νύκτα που ονειρεύτηκε, ότι και εσύ ονειρεύτηκες

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Αχ Ελλάδα. ΄΄Έφυγε΄΄ ο ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ



Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα ταν Κυριακή. Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ο Νικόλας Παπάζογλου.

Σαν ένας αρχαίος ραψαδός ο Νικόλας πέρασε από όλη την Ελλάδα, από όλα τα Βαλκάνια και μάγεψε όποιον τον άκουσε. Μια φιγούρα που αντιποροσώπευε την αιώνια εφηβεία, ευγενική και ταυτόχρονα δυναμική και καταλυτική για να μας κάνει να ερωτευόμαστε, να ονειρευόμαστε και να ταξιδεύουμε σε κόσμους εξωτικούς, έφυγε αθόρυβα, δίχως να κάνει κανέναν να ανησυχήσει για την ενδεχόμενη απώλεια του.

Απροετοίμαστοι πιαστήκαμε όσοι δεν γνωρίζαμε για την βαρύτητα της κατάστασής του και μιάζει η είδηση σαν μακάβριο σχέδιο κάποιου ανώτερου ή κατώτερου όντος που του έλλειπε άλλη μια φωνή για να ολοκληρώσει το σχήμα του, στον πάνω ή κάτω κόσμο. Ο Ρασούλης ούτε μήνα δεν άντεξε δίχως το φιλαράκι του και του ετοίμασε νέα τραγούδια που περίμεναν τον ερμηνευτή τους.

Αχ Ελλάδα, δεν σε φτάναν οι συμφορές σου και η μιζέρια σου, σήμερα έγινες ακόμα πιο φτωχή. Αυτοί που μεγάλωσαν ή ωρίμασαν ακούγοντας αυτόν τον άνθρωπο, ίσως νιώθουν την απώλεια ενώς μεγάλου κομματιού της νεανικής τους περιόδου, που είχε συνδεθεί με τον Νικόλα.

Ευτυχώς που η τεχνολογία μας βοήθησε και έχουμε τον Νικόλα συνέχεια κοντά μας και θα τον ακούμε και θα γυρίζουμε πίσω, στην εποχή των ονείρων, του έρωτα  και της ελπίδας.

Αντίο και καλή συνέχεια Νικόλα. Το κόκκινο φουλάρι σου μπορεί να χαιρέτησε το κόσμο αυτό αλλά πάντα θα είναι η εικόνα σου και η φωνή σου στις καρδιές μας. Αντίο.

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Μάθημα ζωής από μία 12χρονη

Μία σπάνια πάθηση, που δεν επιτρέπει στα πόδια της να αναπτύσσονται και να ανταποκρίνονται ανάλογα με το υπόλοιπο σώμα της, οδηγεί μία 12χρονη μαθήτρια στον ακρωτηριασμό του αριστερού της ποδιού. Η εναλλακτική της επιλογή θα ήταν αρχικά να υποβληθεί σε επέμβαση μερικού ακρωτηριασμού και των δύο ποδιών. Η μικρή Αλίσια Κρουκ πριν περάσει την πόρτα του χειρουργείου έχει σαν τελευταία επιθυμία μία τελευταία συμμετοχή με την ομάδα μπάσκετ του σχολείου της. Κι αυτή έγινε πραγματικότητα.

Το κοριτσάκι από το Μίσιγκαν, με απίστευτη για την ηλικία της ωριμότητα και αντίληψη του προβλήματός της, έδωσε μαθήματα ζωής σε όλους. Απλώς δείτε πώς αντιμετωπίζει τη δύσκολη για αυτή πραγματικότητα...

«Είδα ένα όνειρο με μία ακρωτηριασμένη μητέρα να παρακολουθεί τα παιδιά της να παίζουν ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Αυτό είναι το δικό μου σώμα, το δικό μου πόδι, η δική μου ζωή και ξέρω πως ο Θεός μού έστειλε μήνυμα για την απόφασή του. Επέλεξα να γίνω μελλοντικά μια μητέρα που θα μπορεί να παίζει με τα παιδιά της. Όταν μεγαλώσω θέλω να παίζω με τα παιδιά μου κι όχι να είμαι θεατής. Δεν θέλω να έχω πόδια που είναι στο μισό μέγεθος από το φυσιολογικό. Και ήθελα να παίξω σε έναν κανονικό αγώνα μπάσκετ, για να δείξω κάποια μέρα στα παιδιά μου πως αγωνιζόμουν κι εγώ και με τα δύο πόδια! Πείτε σε όλα τα παιδιά πως όσο διαφορετικός κι αν είσαι, όποιος κι αν είσαι, ο Θεός είναι αυτός που σε δημιούργησε και είσαι όμορφος με κάθε τρόπο».

Το ερασιτεχνικό βίντεο τραβήχτηκε από τον περήφανο παππού της μικρής στον τελευταίο αγώνα της...

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Μαύρη μέρα για τον ελληνικό πολιτισμό






Όταν ήμουν παιδί και πήγαινα στο δημοτικό, πάντα οι καλοί μας δάσκαλοι, που ήθελαν να μας κάνουν να διαθέτουμε κριτική σκέψη, μας έλεγαν για ότι διαβάζουμε να κοιτάμε πάντα πίσω από τις γραμμές και δίκιο είχαν.

Βέβαια ένας στους χίλιους, και πολλούς λέω, κατάφερναν να αναπτύξουν αυτή την ικανότητα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί οι κρατούντες ποτέ δεν είχαν τέτοιο σκοπό. Αν τυχόν τελικά το κατάφερνες, και ανέπτυσες ως ένα επίπεδο την κρίτική σου σκέψη, τότε την πάταγες. Κατευθείαν έμπαινες σε μια κατηγορία του απροσάρμοστού ή του αντιδραστικού, που το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να ξεχωρίζεις από τα κοπάδια των τυπικών ή καλών παιδιών.

Πάντως μια "αλήθεια" δεν αμφισβητούσε εύκολα σχεδόν κανένας, το ότι η ελλάδα ποτέ δεν είχε επιθετικούς και ιμπερεαλιστικούς σκοπούς προς τα άλλα γειτονικά ή μη κράτη και ότι πάντα είμασταν και θα είμαστε τα θύματα της ιστορίας. Οι καλοί άνθρωποι που πάντα συμμετείχαμε σε δίκαιους πολέμους, πολέμους που μας καλούσε η μοίρα μας και η ηρωικότητα μας, για το καλό των συμμάχων και του δικαίου.

Ε λοιπόν, σήμερα έγινε ξεκάθαρο, ότι η παραμύθα αυτή που τρώγαμε χρόνια τώρα από τα αντικειμενικά βιβλία της ένδοξης ιστορίας μας ήταν φτιαγμένη για το ναρκισιστικό "εγώ" μας. Για να μην νιώθουμε ενοχικά και για να μην αντιδρούμε στις καλές και αγαθές προθέσεις των κυβερνόντων μας.

Ο σημερινός πρωθυπουργός μας, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός μας, ο ένας από του εκατό πιο σοφούς εν ζωή ανθρώπους, ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς, κήρυξε και συμμετέχει μαζί με τους υπόλοιπους φίλους του λυτρωτές των αδικημένων, τον πόλεμο στον Λιβυο Λαό, με πρόσχημα την σωτηρία των δημοκρατικών πολιτών. Δεν λέω ότι ο Καντάφι δεν είναι ένας δικτάτορας και αυτός ή το λιγότερο παράφρων, φαίνεται και εμφανισιακά, αλλά για να φάμε τον Καντάφι θα φάμε και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Λίβυους;

Με πιο δικαίωμα σε μια τόσο δύσκολη στιγμή του ελληνικού κράτους, με την φτιαχτή τους κρίση, που έχει φορτωθεί στον ελληνικό λαό και μόνο, δρα με τέτοιο ιμπερεαλιστικό τρόπο, εναντίον ενός φίλου λαού, που θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα μόνος του. Γιατί να υποτιμάμε έτσι τους λαούς και να θεωρούμε ότι εμείς ξέρουμε πως έρχεται η δημοκρατία και τους επιβάλουμε σκοτώνοντάς τους τον δικό μας τρόπο επιβολής της.

Ο εμφύλιος σίγουρα είναι ο πιο σκληρός, ανελέητος και τραγικός πόλεμος που μπορεί να συμβεί στην ιστορία ενός λαού, αλλά δεν λύνονται αυτά τα ζητήματα με άλλους κατοχικούς και ξενόφερτους πολέμους, που δεν έχουν ούτε ένα ηθικό σκοπό, παρα μόνο το κέρδος και τα λάφυρα.

Αυτός ο πόλεμος είναι ξεδιάντροπος και λαφύροθηρικός. Είναι μια μαύρη μέρα για τον πολιτισμό μας και την ιστορία μας. Μας άγουν και μας φέρουν για ένα ψίχουλο από την ένοπλη ληστεία αυτή. Με πιο δικαίωμα θεωρούμε ότι με πόλεμο ξενόφερτο, μπορούμε να τους προσφέρουμε δημοκρατία. Είναι σαν τους νόμους που θεσπίζουν οι αρτημελείς για τους αναπήρους. Κρίνουν οι τυπικοί για το πως θα ζουν οι μη τυπικοί, σε ένα κόσμο φτιαγμένο στα μέτρα τους, που δεν χωρά τίποτα το διαφορετικό. Αυτοί θεωρούν ότι ξέρουν τι είναι λογικό και πρέπον, για αυτόν που δεν μπορεί να ζήσει ανεξάρτητος από την χάρη τους.

Έτσι το μόνο που θα καταφέρουμε με την σημερινή απόφαση, για ενεργή δράση σε αυτό το έγκλημα των πολιτισμένων κατά των απολίτιστων και ανήμπορων είναι να τιμωρηθούμε από την θεία πρόνοια της ισορροπίας και το αίμα των αθώων να πέσει στα κεφάλια των παιδιών μας, όχι με την θρησκευτική έννοια, αλλά με την νομοτελειακή, που μόνο η φύση του δικαίου ξέρει.

Ελληνικέ λαέ και φίλε Ευρωπαίε, δώσε επιτέλους ένα τέλος στους δολοφόνους εξουσιαστές σου, που με την ψήφο σου σε εμπλέξαν στις εγκληματικές αποφάσεις τους. Πάρε την ζωή στα χέρια σου και δίξε σεβασμό στο μεγαλείο της φύση σου. Άνθρωποι είμαστε για να αγαπάμε τους ανθρώπους μας και όχι να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και τίμιου ανθρωπάκου. Γίνε άνθρωπος, φορέας πνευματικότητας και ανεξαρτησίας. Δείξε έλεος στον εαυτό σου. Δεν είσαι αυτός που νομίζεις, είσαι σίγουρα πολύ καλύτερος.