Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα ταν Κυριακή. Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ο Νικόλας Παπάζογλου.
Σαν ένας αρχαίος ραψαδός ο Νικόλας πέρασε από όλη την Ελλάδα, από όλα τα Βαλκάνια και μάγεψε όποιον τον άκουσε. Μια φιγούρα που αντιποροσώπευε την αιώνια εφηβεία, ευγενική και ταυτόχρονα δυναμική και καταλυτική για να μας κάνει να ερωτευόμαστε, να ονειρευόμαστε και να ταξιδεύουμε σε κόσμους εξωτικούς, έφυγε αθόρυβα, δίχως να κάνει κανέναν να ανησυχήσει για την ενδεχόμενη απώλεια του.
Απροετοίμαστοι πιαστήκαμε όσοι δεν γνωρίζαμε για την βαρύτητα της κατάστασής του και μιάζει η είδηση σαν μακάβριο σχέδιο κάποιου ανώτερου ή κατώτερου όντος που του έλλειπε άλλη μια φωνή για να ολοκληρώσει το σχήμα του, στον πάνω ή κάτω κόσμο. Ο Ρασούλης ούτε μήνα δεν άντεξε δίχως το φιλαράκι του και του ετοίμασε νέα τραγούδια που περίμεναν τον ερμηνευτή τους.
Αχ Ελλάδα, δεν σε φτάναν οι συμφορές σου και η μιζέρια σου, σήμερα έγινες ακόμα πιο φτωχή. Αυτοί που μεγάλωσαν ή ωρίμασαν ακούγοντας αυτόν τον άνθρωπο, ίσως νιώθουν την απώλεια ενώς μεγάλου κομματιού της νεανικής τους περιόδου, που είχε συνδεθεί με τον Νικόλα.
Ευτυχώς που η τεχνολογία μας βοήθησε και έχουμε τον Νικόλα συνέχεια κοντά μας και θα τον ακούμε και θα γυρίζουμε πίσω, στην εποχή των ονείρων, του έρωτα και της ελπίδας.
Αντίο και καλή συνέχεια Νικόλα. Το κόκκινο φουλάρι σου μπορεί να χαιρέτησε το κόσμο αυτό αλλά πάντα θα είναι η εικόνα σου και η φωνή σου στις καρδιές μας. Αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου