Υπάρχουν δύο τύποι ζωής. Η καθημερινή, η ζωή του κυνηγιού της εκπλήρωσης των βασικών αναγκών, η πιο σωματοποιημένη και φθαρτή ζωή, η λεγόμενη ¨πραγματική¨ ζωή. Η ζωή που χρειάζεται πάντα να ζητάς μια μάνα να σου φέρνει το γάλα, που χρειάζεται ένα στήθος να σου δίνει το υγρό της αγάπης και δεν μπορείς να αναγνωρίσεις αν αυτό είναι αγάπη αλλά υποθέτεις ότι έτσι θα είναι.
Υπάρχει και η ζωή των ιδεών, των συμβόλων, της θυσίας, της δοτικότητας και της πνευματικότητας. Μια ανώτερη, η ανώτατη μορφή ζωής, που όμως είναι δυσκατάληπτη, δυσνόητη, σχεδόν ως ιδανική δηλαδή και άπιαστη.
Ο κίνδυνος μεγάλος. Να χαθείς στην ψύχωσή της. Να χαθείς στο ανοριοθέτητο της, διότι μια συμβολική ζωή αν και χρειάζεται όρια, είναι δύσκολο να τα θέσει ένας άνθρωπος που δεν έχει ωριμάσει συναισθηματικά και "πραγματολογικά". Δηλαδή, χρειάζεται όριο να τεθεί ώστε να μην γίνει μαγική η ζωή, δηλαδή μη βιώσιμη.
Ποιο είναι όμως το όριο που πρέπει να τεθεί. Εδώ έρχεται ο ΛΟΓΟΣ. Εδώ έρχεται η ΑΡΜΟΝΙΑ. Εδώ έρχεται ο ΡΥΘΜΟΣ. Είναι όμως τόσο δύσκολα περιγράψιμες και δυσνόητες έννοιες, που είναι τελικά εξατομικευμένες και εδώ έρχεται άλλη μια έννοια να προστεθεί, που είναι και ίσως το σύνολο των παραπάνω. Είναι η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ.
Είναι δηλαδή το κατά πόσο παίρνεις ευχαρίστηση, κατά πόσο προσφέρεις ευχαρίστηση, από τις πράξεις σου και από την φιλοσοφία σου. Δύο είναι οι ενδείξεις εδώ που οριοθετούν την φιλοσοφία ζωής που ακολουθείς από την ψυχωτική ζωή που σε ακολουθεί. Είναι η αποδοχή και η λειτουργικότητα/σκοπιμότητα της επιλογής. Η αποδοχή, διότι ζεις σε μια κοινωνία που έχει κάτι από πνευματικότητα και ένα υπερεγώ που σε ανατροφοδοτεί και η λειτουργικότητα, που σημαίνει ότι έχεις ένα αποτέλεσμα που μπορεί να είναι ή να γίνει απτό σήμερα ή αύριο, από εσένα ή από άλλους.
Οι εκπρόσωποι και παρουσιαστές της συμβολικής ζωής, εκτός από τους καλλιτέχνες, τους ποιητές, τους σκηνοθέτες, του σεναριογράφους και όλους τους ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι με την ιδεατή ζωή, είναι και οι πραγματικοί απλοί άνθρωποι που είναι ερωτευμένοι με την δημιουργία, που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκαν είναι αυτός που θα τον εμπνεύσει να παράγει για τον εαυτό του, τον άνθρωπό του και την κοινωνία.
Οι άντρες (και όταν λέμε άντρες, πρέπει και αυτό κάποια στιγμή να ξανά ορισθεί και να μην είναι μόνο ο ορισμός από την ύπαρξη πέους, διότι αυτό σε κάνει αρσενικό, όχι οπωσδήποτε άντρα), δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς πολέμους. Δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς μάχες. Σε περιόδους ειρήνης (και αυτό μάχη μέγιστη χρειάζεται για να την δικαιούσε, να την διατηρείς και να την εκτιμάς), η μάχη που μπορείς να δώσεις είναι στο επίπεδο των ιδεών και στο συναισθηματικό επίπεδο. Είναι υποχρεωμένος να πολεμήσει για αυτό που θέλει. Ο πόλεμος όμως έχει μέσα πολύ θυσία. Ο έρωτας είναι θυσία. Αλλά αν γίνεται με πλήρη συνείδηση τότε δεν υπάρχει φόβος να θεωρηθείς θύμα. Αντιθέτως, ηρωισμός η παραδοχή της ύπαρξης πλούτου συναισθημάτων. Οπότε ένας ερωτευμένος άνθρωπος είναι ένας εξελιγμένος άνθρωπος και με λίγη βοήθεια θα περάσει στο τελευταίο στάδιο της πραγματικής αγάπης. Της αποδοχής δηλαδή της διαφορετικότητας του άλλου μέσω της συνειδητοποιήσεις ότι όλα είναι ελευθερία, όλα διέπονται από ελεύθερη βούληση και όλα έχουν τίμημα. Όταν αποδεχτείς την ευθύνη να προάγεις και να προστατέψεις την διαφορετικότητα τότε αρχίζεις να βλέπεις και τα κοινά στοιχεία και όχι την ομοιότητα.
Μπορεί να γίνει μεγάλη συζήτηση διότι είναι υποκειμενική και μόνο όπως είπαμε. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του αισθητική, και κάνει τις δικές του επιλογές με βάσει και τις αντοχές του. Αλλά όλοι έχουμε χρέος να δουλεύουμε για την πραγματική ζωή κυνηγώντας και εξελίσσοντας την συμβολική ζωή. Όλοι πρέπει δηλαδή να αποδεχόμαστε την αγάπη της μάνας που βρήκαμε, βοηθώντας την όμως να γίνει μια καλύτερη μάνα, που θα αντέχει την απόρριψη, την αυτονομία, την επανάσταση και θα επιτρέπει την αλλαγή. Μια μάνα που δεν θα μάχεται να περάσει την αισθητική της στο παιδί της, αλλά τον αγώνα για αισθητική. Μια μάνα που δεν είναι πια μόνο σύμβολο του ασυνειδήτου αλλά βοηθά να γίνουν όλα πιο συνειδητά. Αυτονόητος ο αγώνας για τη συνειδητότητα. Η γνώση δηλαδή της δράσης απέναντι στο ερέθισμα και του αποτελέσματος μετά από κάθε πράξη και αυτό θέλει ευθύνη, ευθύνη, ευθύνη.
Μια ταινία γεμάτη συμβολισμούς είναι και το "Ταξίδι στα Κύθηρα" του Αγγελόπουλου. Είναι δυνατή διότι ο Λόγος είναι σύντονος με το συναίσθημα και λιτός. Την βλέπεις και κρίνεις. Τραγούδι της ταινίας που δείχνει την δύναμη της συμβολικής ζωής, που τελικά είναι αυτή που κυριαρχεί στην ζωή που ακολουθούμε.
Υπάρχει και η ζωή των ιδεών, των συμβόλων, της θυσίας, της δοτικότητας και της πνευματικότητας. Μια ανώτερη, η ανώτατη μορφή ζωής, που όμως είναι δυσκατάληπτη, δυσνόητη, σχεδόν ως ιδανική δηλαδή και άπιαστη.
Ο κίνδυνος μεγάλος. Να χαθείς στην ψύχωσή της. Να χαθείς στο ανοριοθέτητο της, διότι μια συμβολική ζωή αν και χρειάζεται όρια, είναι δύσκολο να τα θέσει ένας άνθρωπος που δεν έχει ωριμάσει συναισθηματικά και "πραγματολογικά". Δηλαδή, χρειάζεται όριο να τεθεί ώστε να μην γίνει μαγική η ζωή, δηλαδή μη βιώσιμη.
Ποιο είναι όμως το όριο που πρέπει να τεθεί. Εδώ έρχεται ο ΛΟΓΟΣ. Εδώ έρχεται η ΑΡΜΟΝΙΑ. Εδώ έρχεται ο ΡΥΘΜΟΣ. Είναι όμως τόσο δύσκολα περιγράψιμες και δυσνόητες έννοιες, που είναι τελικά εξατομικευμένες και εδώ έρχεται άλλη μια έννοια να προστεθεί, που είναι και ίσως το σύνολο των παραπάνω. Είναι η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ.
Είναι δηλαδή το κατά πόσο παίρνεις ευχαρίστηση, κατά πόσο προσφέρεις ευχαρίστηση, από τις πράξεις σου και από την φιλοσοφία σου. Δύο είναι οι ενδείξεις εδώ που οριοθετούν την φιλοσοφία ζωής που ακολουθείς από την ψυχωτική ζωή που σε ακολουθεί. Είναι η αποδοχή και η λειτουργικότητα/σκοπιμότητα της επιλογής. Η αποδοχή, διότι ζεις σε μια κοινωνία που έχει κάτι από πνευματικότητα και ένα υπερεγώ που σε ανατροφοδοτεί και η λειτουργικότητα, που σημαίνει ότι έχεις ένα αποτέλεσμα που μπορεί να είναι ή να γίνει απτό σήμερα ή αύριο, από εσένα ή από άλλους.
Οι εκπρόσωποι και παρουσιαστές της συμβολικής ζωής, εκτός από τους καλλιτέχνες, τους ποιητές, τους σκηνοθέτες, του σεναριογράφους και όλους τους ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι με την ιδεατή ζωή, είναι και οι πραγματικοί απλοί άνθρωποι που είναι ερωτευμένοι με την δημιουργία, που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκαν είναι αυτός που θα τον εμπνεύσει να παράγει για τον εαυτό του, τον άνθρωπό του και την κοινωνία.
Οι άντρες (και όταν λέμε άντρες, πρέπει και αυτό κάποια στιγμή να ξανά ορισθεί και να μην είναι μόνο ο ορισμός από την ύπαρξη πέους, διότι αυτό σε κάνει αρσενικό, όχι οπωσδήποτε άντρα), δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς πολέμους. Δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς μάχες. Σε περιόδους ειρήνης (και αυτό μάχη μέγιστη χρειάζεται για να την δικαιούσε, να την διατηρείς και να την εκτιμάς), η μάχη που μπορείς να δώσεις είναι στο επίπεδο των ιδεών και στο συναισθηματικό επίπεδο. Είναι υποχρεωμένος να πολεμήσει για αυτό που θέλει. Ο πόλεμος όμως έχει μέσα πολύ θυσία. Ο έρωτας είναι θυσία. Αλλά αν γίνεται με πλήρη συνείδηση τότε δεν υπάρχει φόβος να θεωρηθείς θύμα. Αντιθέτως, ηρωισμός η παραδοχή της ύπαρξης πλούτου συναισθημάτων. Οπότε ένας ερωτευμένος άνθρωπος είναι ένας εξελιγμένος άνθρωπος και με λίγη βοήθεια θα περάσει στο τελευταίο στάδιο της πραγματικής αγάπης. Της αποδοχής δηλαδή της διαφορετικότητας του άλλου μέσω της συνειδητοποιήσεις ότι όλα είναι ελευθερία, όλα διέπονται από ελεύθερη βούληση και όλα έχουν τίμημα. Όταν αποδεχτείς την ευθύνη να προάγεις και να προστατέψεις την διαφορετικότητα τότε αρχίζεις να βλέπεις και τα κοινά στοιχεία και όχι την ομοιότητα.
Μπορεί να γίνει μεγάλη συζήτηση διότι είναι υποκειμενική και μόνο όπως είπαμε. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του αισθητική, και κάνει τις δικές του επιλογές με βάσει και τις αντοχές του. Αλλά όλοι έχουμε χρέος να δουλεύουμε για την πραγματική ζωή κυνηγώντας και εξελίσσοντας την συμβολική ζωή. Όλοι πρέπει δηλαδή να αποδεχόμαστε την αγάπη της μάνας που βρήκαμε, βοηθώντας την όμως να γίνει μια καλύτερη μάνα, που θα αντέχει την απόρριψη, την αυτονομία, την επανάσταση και θα επιτρέπει την αλλαγή. Μια μάνα που δεν θα μάχεται να περάσει την αισθητική της στο παιδί της, αλλά τον αγώνα για αισθητική. Μια μάνα που δεν είναι πια μόνο σύμβολο του ασυνειδήτου αλλά βοηθά να γίνουν όλα πιο συνειδητά. Αυτονόητος ο αγώνας για τη συνειδητότητα. Η γνώση δηλαδή της δράσης απέναντι στο ερέθισμα και του αποτελέσματος μετά από κάθε πράξη και αυτό θέλει ευθύνη, ευθύνη, ευθύνη.
Μια ταινία γεμάτη συμβολισμούς είναι και το "Ταξίδι στα Κύθηρα" του Αγγελόπουλου. Είναι δυνατή διότι ο Λόγος είναι σύντονος με το συναίσθημα και λιτός. Την βλέπεις και κρίνεις. Τραγούδι της ταινίας που δείχνει την δύναμη της συμβολικής ζωής, που τελικά είναι αυτή που κυριαρχεί στην ζωή που ακολουθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου