Νέο «Κωσταλέξι» στην Αθήνα: Άφηναν την κοπέλα να σαπίζει στο μπαλκόνι!

Πρωτοφανή βασανιστήρια για μια 36χρονη που αυτοί που υποτίθεται πως τη φρόντιζαν, ήταν οι δήμιοί της - Δεν έχει όριο η σκληρότητα με την οποία της συμπεριφέρονταν μια ηλικιωμένη που την «πρόσεχε» και ένας συγγενείς της

Όχι σε κάποιο απομονωμένο μέρος, αλλά στην καρδιά της Αθήνας, σε μια γειτονιά της Καλλιθέας, καταγράφηκε ένα ακόμα, νέο «Κωσταλέξι» για την ελληνική κοινωνία. Η 36χρονη κοπέλα υπέστη πρωτοφανούς βιαιότητας βασανιστήρια από τους ανθρώπους που υποτίθεται πως την πρόσεχαν και σώθηκε τελικά από θαύμα, μετά την επέμβαση των αρμοδίων. Η άτυχη Μαρία νοσηλεύεται σε κρατικό νοσοκομείο από τον Ιούλιο, έχοντας χάσει τελικά το ένα της πόδι... Ήδη έχει κινηθεί η δικαστική διαδικασία εναντίον της 77χρονης Ρωσοπόντιας, που την πρόσεχε τα τελευταία χρόνια, και 50χρονου συγγενούς της. Μαζί της απέσπασαν την ακίνητη περιουσία και εισέπρατταν τη σύνταξη των 1.200 ευρώ που έπαιρνε, την κρατούσαν σε μπαλκόνι φωταγωγού, χωρίς φαγητό και νερό, με το σπασμένο πόδι της δεμένο σε ξύλο, όπως τα ζώα, αφήνοντάς την να σαπίζει από τις κατακλίσεις...

Τελικά, την έσωσαν οι γείτονες στην πολυκατοικία της Καλλιθέας, οι οποίοι μόλις αντιλήφθηκαν την κατάστασή της, ειδοποίησαν την υγειονομική υπηρεσία.

Μέσω της δικαστικής έρευνας, αποκαλύφθηκε πως το διαμέρισμα της Μαρίας ήταν στην κυριότητα της 77χρονης, καθώς προκύπτει από το συμβόλαιο ότι η 36χρονη δώρισε το 2008 το σπίτι της στην κατηγορούμενη, κρατώντας -ευτυχώς- την επικαρπία «... σε ένδειξη της προς αυτήν αγάπης και στοργής της, διότι -όπως δήλωσε- την περιποιείται και την προσέχει σαν μάνα της...», ενώ σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι η Μαρία «... παραιτείται από κάθε δικαίωμά της να ανακαλέσει τη δωρεά αυτή για κάθε λόγο και αιτία, αναγνωρίζοντας πως γίνεται από ιδιαίτερο ηθικό καθήκον και από ευπρέπεια»!

Ανατριχιαστικό είναι το πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης, που μεταξύ άλλων αναφέρει: «... βαριά υπόχρωμη μικροκυτταρική αναιμία, γενικευμένες κατακλύσεις ράχης, λεκάνης, ισχίων, πτερνών, γονάτων, ανοιχτά τραύματα δεξιάς και αριστεράς κατά γόνυ άρθρωσης και γενικευμένη καχεξία, καθώς και βαριές λοιμώξεις μαλακών μορίων...».

Η μαρτυρία της Τρισεύγενης Δρούλια, υπαλλήλου της Υγειονομικής Υπηρεσίας που φιλοξενεί το «Έθνος της Κυριακής», η εφημερίδα που έκανε την αποκάλυψη, είναι χαρακτηριστική: «Το θέαμα ήταν φρικτό! Εχω μεγάλη πείρα. Πρώτη φορά λύγισα. Εκλαιγα. Και τώρα που το θυμάμαι πάλι κλαίω. Είδαμε έναν ανθρώπινο σκελετό, πληγιασμένο, που μύριζε φοβερά. Μπήκαμε μέσα. Η κοπέλα ήταν ημίγυμνη, ''φαγωμένη'', χτυπημένη. Από τη μέση και κάτω είχε σαπίσει. Οι κατακλύσεις ήταν σε προχωρημένο στάδιο. Το αριστερό πόδι ήταν σπασμένο, δεμένο με επιδέσμους σε ξύλο, για να το ακινητοποιήσουν, όπως κάνουν στα ζώα... Την είχαν ξαπλωμένη πάνω σε μουσαμά, χωρίς σεντόνια, μέσα στο κατακαλόκαιρο. Μια ηλικιωμένη τής έριχνε πάνω στις πληγές οινόπνευμα μπλε. Μαζί στο σπίτι ήταν και ένας άντρας.Ρωτήσαμε την ηλικιωμένη, γιατί την έχει έξω. Εκείνη απάντησε: "Για να την πλένουμε με λάστιχο". Εγω δεν αντιδικώ ποτέ με πολίτες, αλλά δεν κρατήθηκα... Το σπίτι μέσα πεντακάθαρο και η κοπέλα έξω σάπιζε, εκτεθειμένη σε μύγες και μικρόβια.
Είπα στον αστυνομικό, "δεν φεύγουμε, εάν δεν πάρεις διοικητή και εισαγγελέα". Η ηλικιωμένη έβριζε. Φυλάγαμε καραούλι με τη συνάδελφο, γιατί φοβόμασταν, μήπως την απειλήσουν, τη χτυπήσουν. Ακόμη και να τη δηλητηριάσουν... Το κορίτσι ψέλλισε, ικέτεψε: ''Σας παρακαλώ πάρτε με από δω. Βοηθήστε με. Διώξτε τους...''! Στην αριστερή πλευρά του προσώπου της είχε σημάδια και μία φρέσκια ουλή. Τη ρώτησα και απάντησε ότι τη χτύπησε η γυναίκα... Της είπαμε: "Mη φοβάσαι πια. Τώρα είσαι σε καλά χέρια". Ζήταγε νερό. Ηταν αφυδατωμένη. Της δώσαμε τρία μπουκάλια, αν και δεν έπρεπε, έτσι απότομα... Το ΕΚΑΒ δεν μπορούσε να τη μεταφέρει με καροτσάκι, επειδή από την ακινησία είχε γίνει σαν κούτσουρο... Και έτσι μεταφέρθηκε με φορείο...».

www.protothema.gr

Σχόλιο:
Τώρα να υποθέσουμε και να πιστέψουμε ότι η γειτονιά/κοινωνία για άλλη μια φορά δεν είχε πάρει τίποτα χαμπάρι; Ότι κανείς δεν είχε ακούσει, κανείς δεν είχε αντιληφθεί τίποτα;
Να υποθέσουμε ότι αυτή η κοπελίτσα έφθασε σε αυτή την κατάσταση χωρίς ούτε ένα κλάμα, χωρίς ούτε μια φωνή, μια κραυγή πόνου και βοήθειας.
Τι να πω και τι να γράψω. Είμαστε όλοι ένα τσούρμο σάπιες ψυχές με σάπιες ζωές. Εμείς να είμαστε καλά και όλοι οι άλλοι να πάνε στο "καλό της ευχής του Χριστού και της Παναγίας".
Ακούω την ερώτηση ενός μικρού παιδιού προς κάποιον δικό του, να ρωτάει:<<Ποιός κλαίει έτσι μαμά; Ποιός ουρλιάζει από πόνο και γιατί;>> και η απάντηση να είναι:<< Η τρελή του 3ου φωνάζει πάλι. Πώπω ζαλάδα, έχουμε και παιδιά. Φάε εσύ το φαγητό σου. Γιάννη κλείσε την μπαλκονοπορτα>>.
Άκου, την είχαν αφήσει να σαπίσει και κανένας δεν είχε καταλάβει τόσα χρόνια τι παίζεται; Ένοχοι όλοι σας, ένοχοι όλοι μας.
Ζούμε όλοι μαζί σε μια πολυκατοικία, σε μια γειτονιά, σε μια κοινότητα, σε μια πόλη, σε ένα απέραντο κενό, σε μια ατελείωτη ιστορία μοναξιάς, πόνου και απανθρωπιάς.
Για να δούμε βελτίωση πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε εγωπαθή ζώα που τρώμε τις σάρκες των άλλων ζώων και να σκύψουμε το κεφάλι και να ζητήσουμε συγνώμη από κάθε ευγενική και αδύναμη/δυνατή ψυχούλα, που δεν προσπαθούμε να γίνουμε άνθρωποι.