Το θέμα της τιμωρίας πάντα απασχολούσε τους γονείς, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν τον καταλληλότερο τρόπο για να μάθουν τα παιδιά τους να συμπεριφέρονται σωστά.
Για τους περισσότερους γονείς, το σκεπτικό συνήθως είναι απλό. Η τιμωρία στέλνει στο παιδί το μήνυμα, ότι η συμπεριφορά του είναι λανθασμένη. Το παιδί δεν θέλει να τιμωρείται, άρα θα αποβάλει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Συμφωνεί, ωστόσο, η σύγχρονη ψυχολογία με αυτό;
Ο Ιγνάτιος Καφαντάρης, παιδοψυχίατρος, δίνει αρνητική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα και συγκεκριμένα εξηγεί: «Αυτή η αρνητική απάντηση βασίζεται μάλιστα στη σημερινή γνώση μας για τους μηχανισμούς μάθησης. Μαθαίνουμε γρηγορότερα και σταθερότερα αυτά που μας αρέσουν, ενώ μαθαίνουμε δυσκολότερα αυτά που βαριόμαστε ή αυτά που μας κουράζουν. Αυτομάτως συμπεραίνουμε ότι με την τιμωρία η αλλαγή συμπεριφοράς του παιδιού θα είναι ασταθής ή πιο αργή. Και οπωσδήποτε με την τιμωρία χαλάει το συναισθηματικό κλίμα μεταξύ γονιού και παιδιού».
Τι πρέπει να κάνω;
«Δίνουμε θετικό νόημα στη συμπεριφορά που ζητάμε από το παιδί. Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι η συμπεριφορά του θα ευχαριστήσει τον γονέα και θα επιβραβευθεί (είτε κοινωνικά, είτε ηθικά, είτε συναισθηματικά, πάντως με έναν απλό τρόπο που θα έχει αξία για το παιδί). Η επιβράβευση αυτή δίνει το θετικό νόημα και ωθεί το παιδί να επαναλαμβάνει την επιθυμητή συμπεριφορά, μέχρι που αυτή να παγιωθεί. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να ενισχύουμε συνεχώς τις καλές συμπεριφορές του παιδιού μας, δείχνοντας την ικανοποίησή μας ή επιβραβεύοντάς το με κάποιον τρόπο» επισημαίνει ο ειδικός.
Επίσης, προσθέτει πως είναι μεγάλο λάθος να θεωρούμε αυτονόητο ό,τι καλό κάνει το παιδί μας και να το δεχόμαστε χωρίς να το επιβραβεύουμε. Αντιθέτως, υποστηρίζει ότι, ως γονείς, «…χρειάζεται συνεχής εγρήγορση στο να παγιώνουμε με τη θετική μας στάση τις συμπεριφορές που επιθυμούμε στο παιδί μας, όποτε το βλέπουμε να τις εκδηλώνει».
Πώς να αντιδράσω στις ανεπιθύμητες συμπεριφορές του παιδιού;
«Το καθοδηγούμε, εξηγώντας του ποια είναι η συμπεριφορά που μας αρέσει και μας κάνει να περνούμε όλοι καλύτερα. Π.χ., να συμμαζεύει τα πράγματά του ή να τρώει μόνο στο τραπέζι ή να ξέρει ότι κάποιες κακές λέξεις δεν τις λέμε ή να μην χτυπάει κανέναν όταν θυμώνει, κ.ο.κ.. Του προτείνουμε εναλλακτικές συμπεριφορές, λ.χ. αντί να παίζει μπάλα μέσα στο σαλόνι, να πηγαίνει να παίξει στην πιλοτή. Ή, αντί να γκρινιάζει επειδή βαριέται, να μας ζητά να το βοηθήσουμε να παίξει κάτι.
Και ενώ κάνουμε όλα αυτά, έχει σημασία να πείθουμε το παιδί με το ύφος μας, ότι εμείς οι μεγάλοι είμαστε αυτοί που επιτρέπουν ή απαγορεύουν, ότι έχουμε δηλαδή μια καλώς νοούμενη εξουσία που κρατάει την τάξη στο σπίτι για όλα τα μέλη της οικογένειας. Το παιδί δεν πρέπει να αισθάνεται ότι παζαρεύουμε μαζί του, ότι το «παρακαλάμε». Αντίθετα, χρειάζεται να νιώθει ότι είμαστε καθοδηγητές του και μάλιστα αξιόπιστοι και ισχυροί!» καταλήγει ο κύριος Καφαντάρης.
Πηγή: TLife.gr
Για τους περισσότερους γονείς, το σκεπτικό συνήθως είναι απλό. Η τιμωρία στέλνει στο παιδί το μήνυμα, ότι η συμπεριφορά του είναι λανθασμένη. Το παιδί δεν θέλει να τιμωρείται, άρα θα αποβάλει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Συμφωνεί, ωστόσο, η σύγχρονη ψυχολογία με αυτό;
Ο Ιγνάτιος Καφαντάρης, παιδοψυχίατρος, δίνει αρνητική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα και συγκεκριμένα εξηγεί: «Αυτή η αρνητική απάντηση βασίζεται μάλιστα στη σημερινή γνώση μας για τους μηχανισμούς μάθησης. Μαθαίνουμε γρηγορότερα και σταθερότερα αυτά που μας αρέσουν, ενώ μαθαίνουμε δυσκολότερα αυτά που βαριόμαστε ή αυτά που μας κουράζουν. Αυτομάτως συμπεραίνουμε ότι με την τιμωρία η αλλαγή συμπεριφοράς του παιδιού θα είναι ασταθής ή πιο αργή. Και οπωσδήποτε με την τιμωρία χαλάει το συναισθηματικό κλίμα μεταξύ γονιού και παιδιού».
Τι πρέπει να κάνω;
«Δίνουμε θετικό νόημα στη συμπεριφορά που ζητάμε από το παιδί. Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι η συμπεριφορά του θα ευχαριστήσει τον γονέα και θα επιβραβευθεί (είτε κοινωνικά, είτε ηθικά, είτε συναισθηματικά, πάντως με έναν απλό τρόπο που θα έχει αξία για το παιδί). Η επιβράβευση αυτή δίνει το θετικό νόημα και ωθεί το παιδί να επαναλαμβάνει την επιθυμητή συμπεριφορά, μέχρι που αυτή να παγιωθεί. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να ενισχύουμε συνεχώς τις καλές συμπεριφορές του παιδιού μας, δείχνοντας την ικανοποίησή μας ή επιβραβεύοντάς το με κάποιον τρόπο» επισημαίνει ο ειδικός.
Επίσης, προσθέτει πως είναι μεγάλο λάθος να θεωρούμε αυτονόητο ό,τι καλό κάνει το παιδί μας και να το δεχόμαστε χωρίς να το επιβραβεύουμε. Αντιθέτως, υποστηρίζει ότι, ως γονείς, «…χρειάζεται συνεχής εγρήγορση στο να παγιώνουμε με τη θετική μας στάση τις συμπεριφορές που επιθυμούμε στο παιδί μας, όποτε το βλέπουμε να τις εκδηλώνει».
Πώς να αντιδράσω στις ανεπιθύμητες συμπεριφορές του παιδιού;
«Το καθοδηγούμε, εξηγώντας του ποια είναι η συμπεριφορά που μας αρέσει και μας κάνει να περνούμε όλοι καλύτερα. Π.χ., να συμμαζεύει τα πράγματά του ή να τρώει μόνο στο τραπέζι ή να ξέρει ότι κάποιες κακές λέξεις δεν τις λέμε ή να μην χτυπάει κανέναν όταν θυμώνει, κ.ο.κ.. Του προτείνουμε εναλλακτικές συμπεριφορές, λ.χ. αντί να παίζει μπάλα μέσα στο σαλόνι, να πηγαίνει να παίξει στην πιλοτή. Ή, αντί να γκρινιάζει επειδή βαριέται, να μας ζητά να το βοηθήσουμε να παίξει κάτι.
Και ενώ κάνουμε όλα αυτά, έχει σημασία να πείθουμε το παιδί με το ύφος μας, ότι εμείς οι μεγάλοι είμαστε αυτοί που επιτρέπουν ή απαγορεύουν, ότι έχουμε δηλαδή μια καλώς νοούμενη εξουσία που κρατάει την τάξη στο σπίτι για όλα τα μέλη της οικογένειας. Το παιδί δεν πρέπει να αισθάνεται ότι παζαρεύουμε μαζί του, ότι το «παρακαλάμε». Αντίθετα, χρειάζεται να νιώθει ότι είμαστε καθοδηγητές του και μάλιστα αξιόπιστοι και ισχυροί!» καταλήγει ο κύριος Καφαντάρης.
Πηγή: TLife.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου