Η ζωή ορίζεται από το θάνατο!

Εκεί που είσαι σταματημένος στην εθνική οδό, γιατί μπροστά σου γίνονται κάποια έργα, έρχεται ο χάρος με την νταλίκα του και σε θερίζει.

Τι ήταν πάλι αυτό που συνέβει πριν μια εβδομάδα και γρήγορα το ξεχάσαμε. Έγκλημα που πάει και αυτό περί βωμών και εστιών. Εμένα όμως με έπιασε άγχος θανάτου;
Το άγχος θανάτου κάπως πρέπει να το εκλογικεύσουμε και να το συζητήσουμε. Κάτι τέτοια γεγονότα σου τρελένουν την κοσμοθεωρία σου και σου αχρηστεύουν κάποια συστήματά σου.



Τι γίνεται τώρα; Τι κάναμε σε αυτήν την ζωή; Αν είχες συνείδηση στον άλλο κόσμο που τόσο βίαια και μόνο βίαια σε έστειλαν, θα έχεις μείνει με ανοικτό το στόμα και θα γυροφέρνεις για κάμποσο, μέχρι να καταλάβεις τελικά, τι είναι ζωή.

Γιατί η μόνη ευκαιρία να καταλάβεις τι είναι ζωή, είναι μόνο την στιγμή εκείνη που έχασες από πάνω σου κάθε τι που κοντόφθαλμα την ορίζει. Όταν αγωνίζεσαι, όταν πονάς, όταν πεινάς, όταν θέλεις, όταν ζητάς, ε τότε δεν έχεις πλήρη αντίληψη του πλαισίου και των όρων που το καθορίζουν. Τότε είσαι κυρίως το εγώ και λιγότερο το εμείς. Και για αυτό κυρίως νιώθεις μειοψηφικός και ελλατωμματικός.

Μήπως τελικά, πρέπει κάποιες φορές να σκεφθόμαστε ως πεθαμένοι, ως νεκροί και τι θα κάναμε αν μας ξαναέδιναν την ευκαιρία να ξαναπαίξουμε το παιχνίδι της ζωής. Γιατί στην πραγματικότητα η ζωή είναι τόσο υποκειμενική, που είναι παιχνίδι αλλά και χάρη. Ορίζεται δηλαδή από κανόνες αλλά έχει και χάος.

Δηλαδή μια θεατρική παράσταση που πρέπει να παίξεις με όλη την σοβαρότητα που σου δίνει ο ρόλος σου, που επέλεξες και ταυτόχρονα σου δόθηκε από τον πολιτισμό και την κουλτούρα σου, αλλά μη γνωρίζοντας το σενάριο.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί πέσαμε σε εποχή περίεργη. Γιατί πρέπει να γίνουμε περίεργοι και κακώς αλλά γιατί κάποια στιγμή επέρχεται η κούραση των πλαστών καθημερινών ζητημάτων που σου θέτουν, έρχεται το ζήτημα της απλής και αδιφάγας κατανάλωσης ύλης και ανθρώπων αχόρταγα, ενώ η αλήθεια κρύβεται πάντα στην επόμενη ζωή, αν υπήρχε και υπήρχες.

Κανείς δεν έζησε ως τώρα την κοινωνία που θα ήθελε, τις πλειοψηφίες που δεν θα τον θυσίαζαν και τους ανθρώπους που θα τον ολοκλήρωναν.

Αν σε ορίζει μόνο η ζωή, τότε οι μάχες έχουν χαθεί από την ώρα που ξεκίνησαν. Είναι μάχες μόνο για το σήμερα, που κανείς δεν έζησε, αφού το σήμερα ορίζεται από το αύριο, το παρόν μόνο από το μέλλον που συνδέεται από το παρελθόν μας.



Πρέπει τελικά να σε ορίζει ο Θάνατός σου, το μέλλον σου, η μόνη αλήθεια της ζωής και το μόνο που δεν βιώνεται από την ατομική σάρκα σου, αλλά μόνο από την πνευματική και ψυχική σου υπόσταση, την μνήμη, το μνημόσυνο αλλά και την εμπειρία.

Μόνο τότε οι πράξεις είναι ανώτερες, αφορούν κυρίως τις γενιές που έρχονται και γίνεσαι ο οδηγός της ανθρώπινης εξέλιξης, μέχρι να έρθει η κοινωνία που θα μπορεί να μοιράσει την ύλη ισότιμα και την γνώση απλόχερα.

Αυτό δεν δηλώνει τάση φυγής αλλά αντιθέτως ανηλεή μάχη με τα εγωιστικά θέλω και ευνουχισμούς που πρέπει να γίνουν ηθελημένα και συνειδητά και όχι από ένα πολιτισμικό, πολιτικό ή νομικό σύστημα που σου αφαιρεί ελευθερία επειδή θεωρεί και έτσι είναι ότι δεν μπορείς να θέσεις τα όρια μόνος σου.

Έτσι αν σκεφθόταν ο άνθρωπος ότι πρέπει να αφήσει πίσω του έργο δεν θα σκεφθόταν συνέχεια την μιζέρια του, αλλά αντιθέτως θα έχτιζε κόσμους που θα γευθούν οι γενιες που έρχονται, γνωρίζοντας ότι το σώμα του μπορεί να φεύγει, η συνείδηση του ωστόσο μένει και κάπως υπάρχει τελικά.

Το κείμενο δεν είναι για να το καταλάβεις, είναι για να αναλογιστείς και να προσθέσεις. Φαίνεται σαν να μιλά για βεβαιότητες, αλλά ορίζεται από αβεβαιότητες και μόνο. Ίσως δίνει όμως την κατεύθυνση συλλογισμού για την εξέλιξη σε μια ατομικότητα συλλογικότερη και οπότε χρησιμότερη για την εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης και δράσης.