Πίστη, εμπιστοσύνη και αφοσίωση

Πίστη: Είναι να πιστεύεις τόσο έντονα, με τόση βεβαιότητα, σε ιδέες, σύμβολα αλλά και σε συστήματα και άτομα που τις πρεσβεύουν με την καθημερινή τους πρακτική και θεώρηση της ζωής τους. Όταν λέμε πίστη δεν μιλάμε μόνο για την θρησκευτική που οι περισσότεροι συνδέουν την λέξη αυτή αλλά γενικότερα τα πιστεύω μας.

Η πίστη πρέπει να έχει μέσα της κρίση, κριτική και προσμονή αλλά λογική και παραλογισμό σε ισορροπία. Είναι μόνο υποκειμενική και υπάρχει χρέος να αντικειμενικοποιηθεί σε σχέση με το πολιτισμικό περιβάλλον που πλαισιώνει την ζωή. Η πίστη είναι δηλαδή συνδεδεμένη κυρίως με την κουλτούρα, δηλαδή κυρίως εσωτερική και προσωπική, αλλά πρέπει να τροφοδοτείται και να ανατροφοδοτείται όχι μόνο απο τις ανάγκες και τα θέλω, αλλά και τα πρέπει.

ευκολόπιστη, αλλά έχει εμπιστοσύνη ότι θα καταφέρει τον σκοπό της

                              

Εμπιστοσύνη: Η προσωποποίση και η πραγματική έκφραση της ολοκληρωμένης πίστης και κυρίως έιναι η έκφραση και η δράση που σου παράγει το συναίσθημα σιγουριάς και ασφάλειας που σου εμπνέει ένα άτομο, φορέα πίστεων και ιδεών που ταυτίζονται ή είναι αποδεκτά από την προσωπική σου κοσμοθεωρία. Όλο το παιχνίδι εξουσιών παίζεται εδώ. Όλη η ζωή παίζεται εδώ, ενώ θα έπρεπε να παίζεται στην πίστη, δηλαδή στις ιδέες, γιατί εδώ έχουμε την παραπλάνηση και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.

 

Αφοσίωση: Για να φθάσουμε στην πραγματική αφοσίωση, πρέπει να συνδυάσουμε την πίστη και την εμπιστοσύνη. Η αφοσίωση είναι μια πολυ δύσκολη κατάσταση, για αυτό δεν εντοπίζεται συχνά. Έχει μέσα της λογική και παραλογισμό, κρίση και θυσία, σαδισμό και μαζοχισμό, ικανοποίηση και ενοχές. Και εδώ παίζεται η τελική έκβαση της ζωής. Είναι το τελευταίο στάδιο, που μπορεί να είναι τρομερά αρρωστημένο και τρομερά ισορροπημένο, αναλόγως την όλη διαδικασία που ακολουθήθηκε για να φθάσουμε στην αφοσίωση. Η αφοσίωση κρίνεται κυρίως από την όλη πορεία, παρά από την αναμονή ή και την βίωση του τελικού αποτελέσματος. Γι' αυτό είναι και το στάδιο που δεν περιέχει τόσο πόνο, αλλά βγαίνει κυρίως ηρεμία, γιατί όλα κρίθηκαν στον αγώνα για την εμπιστοσύνη και στον κόπο της διαμόρφωσης πίστεων.



Η αφοσίωση τελικά μπορεί να κρύβει ισορροπία ιδεών και πράξεων, θεωριών και φορέων, πίστεων και ατόμων που τις φέρουν. Όλα τα παραπάνω τελικά κρίνονται από τον χρόνο και κυρίως δεν φθάνει ο ατομικός χρόνος. Όπότε όλα κρίνονται εδώ, από την υπερβατικότητα και το συναίσθημα  που αφήνει αυτή η πρακτική στο μέλλον. Αν δηλαδή εμπνέει ή ενέπνευσε δράσεις με σκοπό το κοινό καλό.