Συνέχεια και αρχή

 

Το ΚΚΕ, την προεκλογική περίοδο αλλά και πολύ πιο πριν, έλεγε στο λαό πως δεν έχει τίποτα να περιμένει από μια κυβερνητική εναλλαγή μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Το πολύ που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής στήριξης των μονοπωλίων, των συμφερόντων του κεφαλαίου, του στόχου της ανάκαμψης. Γι' αυτό, έθετε ως κριτήριο για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα την ανάγκη συγκρότησης ισχυρής εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης ικανής να αντιπαλέψει την συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, να υπερασπίσει τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Προέβαλλε ότι η μόνη δύναμη που μπορούσε να αποτελέσει παράγοντα στήριξης και οργανωτή αυτής της αντιπολίτευσης είναι το ΚΚΕ, τόσο με τη δράση των δυνάμεών του στο κίνημα, όσο και αξιοποιώντας την παρουσία του στη Βουλή.

Ένας μήνας έχει περάσει από τις εκλογές και οι εξελίξεις επέβαλαν αυτό να αποδειχθεί. Μέσα σε αυτόν το μήνα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ουσιαστικά, στραπατσάρισε τις προσδοκίες που καλλιεργούσε σε τμήματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων ότι θα εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική, αποκάλυψε το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής της, που υπήρχε άλλωστε στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης στις λεπτομέρειές του, που περιλάμβαναν όμως χοντρές δεσμεύσεις απέναντι στο κεφάλαιο και την ΕΕ και που έκρυψε καλά πίσω από μια ανέξοδη συνθηματολογία.

Στην προσπάθεια αυτή, συνέχισης της αντιλαϊκής πολιτικής, όποιο όνομα και αν έχει σήμερα, όποιο και αν πάρει αύριο στο πλαίσιο των δεσμεύσεων στο κεφάλαιο και την ΕΕ, η νέα συγκυβέρνηση έχει βρει πολλούς αρωγούς, σε βαθμό που της φέρνουν αμηχανία, προβληματιζόμενη, μάλιστα, για το τι θα σηματοδοτούσε επικοινωνιακά μια ψήφος στη Βουλή υπέρ της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας με την ΕΕ απ' όλα τα κόμματα που η ίδια κατηγορούσε ως «μνημονιακό κατεστημένο». Όλα λοιπόν τα αστικά κόμματα, μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, ο ΣΕΒ και άλλες εργοδοτικές Ενώσεις, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (ΟΟΣΑ, ΔΟΕ), διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα από τη Γαλλία, την Ιταλία, ακόμα και τη Γερμανία μέχρι τις ΗΠΑ, δηλώνουν στο πλευρό της συγκυβέρνησης. Όλοι συμβάλλουν, και σε ένα βαθμό το καταφέρνουν, να δημιουργήσουν κλίμα ανοχής ή συναίνεσης στο λαό. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η μόνη δύναμη που χαλάει τη σούπα είναι το ΚΚΕ και οι χιλιάδες που συμπορεύτηκαν μαζί του στο μεγάλο χτεσινό συλλαλητήριο, που απαίτησε την πραγματική κατάργηση των μνημονίων και των αντιλαϊκών νόμων, την ανάκτηση των εργατικών - λαϊκών απωλειών, την υπεράσπιση των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων, τη ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Το χτεσινό συλλαλητήριο ήταν ελπιδοφόρο, ήταν όμως μαζί συνέχεια και αρχή. Μπροστά ξεδιπλώνεται η προοπτική νέων αγώνων και κινητοποιήσεων που μπορούν να εξελιχθούν σε ένα χειραφετημένο μαζικό εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψη μας» του Ριζοσπάστη του Σαββάτου 28 Φλεβάρη 2015.