Johnny Cash - The Mercy Seat

Ο Johmmy Cash ερμήνευσε πολλά υπέροχα τραγούδια για τις αδικίες της ζωής και μια από τις σημαντικότερες είναι μια άδικη καταδίκη. To να σου αφαιρούν και την ζωή όμως για μια δικαστική πλάνη, τότε ο πόνος είναι αβάστακτος και η πίκρα γίνεται αθάνατη ενοχή για όλη την κοινωνία που ανέχεται ακόμα σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ ή και σε άλλα μέρη της γης, την ποινή του θανάτου. Ένας άδικος θάνατος δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία δίκαιη καταδίκη. Τέλος πια στην ποινή του θανάτου.

Κρεμάστηκε μετά την καταδίκη του και 90 χρόνια μετά κρίθηκε αθώος

Έπειτα από 90 χρόνια αγώνων, δικαστικών διαμαχών και επιστημονικών εξετάσεων, ένας άνθρωπος που καταδικάστηκε και απαγχονίστηκε, στην Αυστραλία, δικαιώθηκε.

Το πρωί της προσεχούς Δευτέρας ο πολιτειακός υπουργός Δικαιοσύνης, Ρομπ Χολς, θα παραδώσει τα οστά του Κόλιν Κάμπελ Ρος στους απογόνους του για να τα θάψουν δίπλα στον τάφο της μητέρας του.

Ο Ρος απαγχονίστηκε τον Απρίλιο του 1922, όταν βρέθηκε ένοχος για τη δολοφονία της 12χρονης Άλμα Τρίσκε, που είχε σημειωθεί τον Δεκέμβριο του 1921. Ο Ρος ισχυριζόταν τότε ότι ήταν αθώος, χωρίς, ωστόσο, να πείθει.

Από πολύχρονες έρευνες, που ακολούθησαν τον απαγχονισμό του (σσ. η τελευταία έρευνα έγινε το 2007) διαπιστώθηκε ότι οι τρίχες, που βρέθηκαν στον Ρος, δεν ανήκαν -τελικά- στο θύμα και το στοιχείο, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η δίκη και η καταδίκη του, αποδομήθηκε.

Η μητέρα του Ρος είχε ζητήσει να της επιτραπεί να κάνει χριστιανική ταφή στο γιο της, αλλά οι αρχές τότε τής αρνήθηκαν.

«Με την παράδοση των οστών διορθώνουμε ένα λάθος, που διαπράχθηκε. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να δώσουμε πίσω στον Ρος τη ζωή που δεν έζησε», δήλωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης.
http://www.skai.gr/

Προσβασιμότητα και ΑμεΑ

Είναι γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο μια κοινωνία συμπεριφέρεται στα άτομα με αναπηρία (ΑμεΑ) φανερώνει το επίπεδο της ανθρωπιάς και του πολιτισμού της. Για τον λόγο αυτόν, κάθε σύγχρονο κράτος οφείλει να αποδεικνύει καθημερινά την ευαισθησία και την αλληλεγγύη του προς αυτές τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού. Ειδικότερα, για την πλήρη κοινωνική ένταξη και συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει τα δικαιώματά τους και να τους προσφέρει ίσες ευκαιρίες.

Μία από τις βασικές προϋποθέσεις για την πλήρη κοινωνική ενσωμάτωση των ατόμων με αναπηρία είναι η δημιουργία ενός προσβάσιμου περιβάλλοντος. Κι αυτό, διότι τα υφιστάμενα εμπόδια στο δομημένο περιβάλλον και στα μέσα μαζικής μεταφοράς δυσχεραίνουν ή και αποτρέπουν τα άτομα με αναπηρία από την ενεργό συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Στο πλαίσιο αυτό, το υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων έχει θέσει ως βασική του προτεραιότητα την άμεση κατάρτιση ενός ολοκληρωμένου προγράμματος παρεμβάσεων για την εξασφάλιση στα ΑμΕΑ ίσων ευκαιριών διακίνησης, μεταφοράς, επικοινωνίας και πρόσβασης των κτιρίων με τους υπόλοιπους πολίτες.
Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει επικεντρωμένες παρεμβάσεις σε τρία επίπεδα:
1. Στους χώρους διακίνησης πεζών, με μέτρα όπως η διαπλάτυνση πεζοδρομίων και στάσεων λεωφορείων, η επέκταση των υποδομών προσέγγισης (ράμπες – εξέδρες) στα πεζοδρόμια για την εξασφάλιση της δυνατότητας επιβίβασης – αποβίβασης των χρηστών αναπηρικού αμαξιδίου, η τοποθέτηση ειδικού εξοπλισμού σε διασταυρώσεις για τη διευκόλυνση της πρόσβασης ατόμων με αναπηρία κτλ.
2. Στην κτιριακή υποδομή και τον εξοπλισμό των μέσων μαζικής μεταφοράς, με την περαιτέρω ανάπτυξη του υφιστάμενου συστήματος διαδρόμων κίνησης τυφλών, την επέκταση της χρήσης ειδικού εξοπλισμού (σταθερές και κινητές ράμπες) όπου αυτό είναι εφικτό, την κατασκευή πεζογεφυρών με ράμπες πρόσβασης κ.ά.
3. Στα ίδια τα μέσα μαζικής μεταφοράς, με τη διασφάλιση της ύπαρξης ζωνών ασφαλείας και συστημάτων συγκράτησης αναπηρικών αμαξιδίων στα οχήματα, την καλύτερη αξιοποίηση της τηλεματικής για την πληροφόρηση μέσα στα οχήματα και τις στάσεις τόσο των ατόμων με προβλήματα όρασης όσο και των κωφών και βαρήκοων, τη γενίκευση του μέτρου της ελεύθερης εισόδου των σκύλων-οδηγών για τυφλούς σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς κτλ.
Οι δράσεις αυτές θα συνοδευτούν από την περαιτέρω προώθηση των ειδικών συστημάτων μεταφοράς “Από πόρτα σε πόρτα” για την εξυπηρέτηση των ατόμων με αναπηρία που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς και την ενίσχυση των ήδη υφιστάμενων ειδικών υπηρεσιών που παρέχουν ορισμένοι από τους εποπτευόμενους φορείς, κυρίως στην περιφέρεια (π.χ., ΕΘΕΛ, ΟΑΣΘ).
Παράλληλα, και με στόχο την καλύτερη κατανόηση των αναγκών των επιβατών με αναπηρίες, θα δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην οργάνωση ειδικών πιστοποιημένων εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τα στελέχη όλης της αλυσίδας του τομέα μεταφορών (προσωπικό μεταφορικών φορέων, προσωπικό επίγειας εξυπηρέτησης, τουριστικών πρακτόρων κ.ά.) σε θέματα αναπηρίας και προσβασιμότητας, αξιοποιώντας τις εκπαιδευτικές δομές των εποπτευόμενων φορέων και τις δυνατότητες που προσφέρει το σύστημα της διά βίου μάθησης στη χώρα μας. Στο ίδιο πλαίσιο, θα καταβληθεί προσπάθεια να συμπεριληφθούν στα εκπαιδευτικά πρόγραμμα των Πάρκων Κυκλοφοριακής Αγωγής στοιχεία προσβασιμότητας ΑμεΑ, προκειμένου να ενθαρρυνθεί ο σεβασμός των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των ΑμεΑ και να καταπολεμηθούν οι διακρίσεις και τα αρνητικά στερεότυπα εναντίον τους.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεσμεύεται για την προώθηση και υλοποίηση τόσο αυτών όσο και πολλών άλλων μέτρων για μία πραγματική αλλαγή στη ζωή των συνανθρώπων μας με αναπηρία.
Γράφει ο Σπύρος Βούγιας, υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων
http://www.makthes.gr/
17-10-2010

Οδηγός επιλογής χειροκίνητου αμαξιδίου

Μια σύντομη και περιεκτική περιγραφή των βασικών ρυθμίσεων και προσαρμογών που είναι σημαντικό να έχει κάποιος υπ’όψιν του πριν την αγορά του χειροκίνητου αναπηρικού του καθίσματος. Ποιος τύπος αμαξιδίου είναι κατάλληλος για εσένα; Ποιες είναι οι ιδανικές διαστάσεις που πρέπει να έχει το κάθισμά σου; Ποιες ρυθμίσεις θα σε κρατήσουν ασφαλή πάνω στο αμαξίδιο; Πώς γίνεται πιο ευκίνητο ένα χειροκίνητο αναπηρικό κάθισμα;

Το αναπηρικό αμαξίδιο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, γι’ αυτό και η επιλογή του πρέπει να είναι σωστή, μιας και δεν έχουμε την δυνατότητα να το αλλάζουμε όποτε θέλουμε. Ακολουθεί ένας απλός οδηγός με τα βασικά πράγματα που πρέπει να προσέξουμε όταν επιλέγουμε το αναπηρικό αμαξίδιο-κάθισμα.

1. Για τί είδους χρήση προορίζεται το αμαξίδιο

Επιλέγουμε το αμαξίδιο μας ανάλογα με τη χρήση την οποία θέλουμε να του κάνουμε.
Ένας δραστήριος χρήστης, για παράδειγμα, δεν ενδείκνυται να διαλέξει ένα βαρύ και μεγάλο σε διαστάσεις αμαξίδιο, γιατί θα τον δυσκολέψει στην καθημερινότητά του. Τα πιο βαριά αμαξιδια είναι για ανθρώπους που δεν μετακινούνται μόνοι τους και χρήζουν ανάγκης συνόδου. Ελαφρύ θεωρείται ένα αμαξίδιο με βάρος κάτω από 10 κιλά, όταν αυτό είναι χωρίς τις ροδές. Οι ρόδες επειδή αφαιρούνται δεν υπολογίζονται στο συνολικό βάρος, οπότε όταν μιλάμε για βάρος αμαξιδίου θεωρούμε πάντα ότι αυτό είναι χωρίς τις ρόδες.

2. Υλικό κατασκευής αμαξιδίου

Τα συνηθέστερα υλικά από τα όποια κατασκευάζονται τα «ελαφριού τύπου» αμαξιδια είναι: το αλουμίνιο, το τιτάνιο, και -τώρα τελευταία- το ανθρακόνημα. Το αλουμίνιο είναι αρκετά αξιόπιστο, δοκιμασμένο πολλά χρόνια, ελαφρύ, και ελαστικό σαν μέταλλο. Το τιτάνιο (κράμα τιτάνιου) είναι λίγο πιο ελαφρύ από το αλουμίνιο, χρησιμοποιείται αρκετά τα τελευταία χρόνια, είναι πιο άκαμπτο, και φυσικά πιο ακριβό. Τέλος, το ανθρακόνημα είναι πολύ πιο ελαφρύ και από τα δύο προηγούμενα, τελείως άκαμπτο, και απευθύνεται σε χρήστες που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος του αλουμινίου και του τιτανίου.

3. Τύπος αμαξιδίου

Μιας και μιλάμε αποκλειστικά για αμαξίδια ελαφριού τύπου, να πούμε ότι αυτά χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: στα «σπαστά» (αυτά δηλαδή που κλείνουν στη μέση και μπορούν να μπουν στο αυτοκίνητο χωρίς να βγουν οι ροδές) και σε εκείνα με το «ενιαίο υποπόδιο» (στα όποια πέφτει μόνο η πλάτη).
Τα αμαξίδια με το ενιαίο υποπόδιο χωρίζονται στα “custom made” τα όποια είναι κατασκευασμένα με “rigid frame” (σταθερό σκελετό) χωρίς περαιτέρω ρυθμίσεις και απευθύνονται σε πολύ έμπειρους χρηστές που ξέρουν ακριβώς τί θέλουν από ένα αμαξίδιο, και στα ρυθμιζόμενα, στα όποια μπορείς να προσαρμόσεις τις ρυθμίσεις του αμαξιδίου στα μετρά του χρήστη και να δοκιμάσεις ποιες είναι οι κατάλληλες εξατομικευμένες τροποποιήσεις. Αυτά τα αμαξιδια συνιστώνται σε νέους χρήστες που δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία.

4. Υποστήριξη και ανταλλακτικά

Ένα πολύ βασικό σημείο που πρέπει να προσέξουμε είναι η υποστήριξη που θα έχουμε από τον έμπορο από τον οποίο θα αγοράσουμε το αμαξίδιό μας. Δηλαδή, εάν υπάρχει άμεση κάλυψη ανταλλακτικών ή εάν χρειαστούμε έναν άνθρωπο να μας δείξει κάτι, να ξέρουμε ότι θα εξυπηρετηθούμε. Αυτό που λέμε «after sale service» είναι πολύ σημαντικό, γιατί αν συμβεί οτιδήποτε στο αμαξίδιο δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε πότε θα έρθει το ανταλλακτικό.

5. Οι διαστάσεις-ρυθμίσεις του αμαξιδίου

Το πιο σημαντικό κεφάλαιο είναι οι διαστάσεις και οι ρυθμίσεις που θα έχει το αμαξίδιό μας. Υπάρχουν οι βασικές, αλλά και πιο λεπτομερείς ρυθμίσεις, που θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας αν δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε μελλοντικά προβλήματα.

Πλάτος καθίσματος αμαξιδίου

Είναι το πλάτος μόνο του καθίσματος (χωρίς τις ρόδες) και συνήθως κυμαίνεται από 36-42cm για τους ενήλικες. Επειδή το πλάτος δεν αλλάζει, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και σίγουροι τη στιγμή που θα πάρουμε τα μέτρα. Ο πιο εύκολος τρόπος για να μετρήσουμε το ιδανικό πλάτος που χρειάζεται να έχει το κάθισμά μας, είναι ο εξής:
Ξαπλώνουμε σε ένα κρεβάτι, παίρνουμε 2 χοντρά βιβλία και τα τοποθετούμε όρθια αριστερά και δεξιά από τη λεκάνη, ίσα-ίσα να ακουμπούν ελαφριά πάνω μας (δηλαδή είμαστε ανάμεσα στα βιβλία), και μετράμε την απόσταση από το ένα βιβλίο στο άλλο – αυτό είναι το πλάτος του καθίσματός μας.

Μήκος καθίσματος αμαξιδίου

Το μήκος καθίσματος είναι ανάλογο με το ύψος του χρήστη. Μετράμε από τη λεκάνη μέχρι το γόνατο, και συνήθως το μήκος που επιλεγούμε για το κάθισμά μας πρέπει να είναι 10 cm μικρότερο από αυτήν την απόσταση.

Ύψος πλάτης

Το ύψος της πλάτης ρυθμίζεται ανάλογα με την αναπηρία του χρήστη του αμαξιδίου. Για χρήστες που δεν έχουν καθόλου λειτουργία κοιλιακών μυών, μια ψηλή πλάτη περίπου 30 cm είναι απαραίτητη. Χρήστες με ενεργούς κοιλιακούς μυς, καλό είναι να προτιμούν χαμηλή έως πολύ χαμηλή πλάτη.

Πλάτος πλάτης

Το πλάτος της πλάτης είναι ανάλογο του πλάτους του καθίσματος, εκτός και αν απαιτείται κάτι διαφορετικό.

Απόσταση υποποδίου από κάθισμα

Γι’ αυτή τη μέτρηση θα υπολογίσουμε την απόσταση από την κλείδωση του γόνατος μέχρι το κάτω μέρος του πέλματος (πατούσα). Στη μέτρηση πρέπει να συνυπολογίσουμε και το ύψος του μαξιλαριού που θα χρησιμοποιήσουμε (5-10 cm). Προσοχή: Το πέλμα θα πρέπει να πατάει καλά στο υποπόδιο και όχι ίσα-ίσα να ακουμπάει.

Ύψος αμαξιδίου

Το ύψος του αμαξιδίου μετριέται σε δύο διαφορετικά σημεία: στο μπροστινό και στο πίσω ύψος. Μπροστινό ύψος είναι το σημείο που σχηματίζει η γωνία μεταξύ καθίσματος-υποποδίου και το πίσω ύψος θεωρείται η πίσω γωνία μεταξύ πλάτης-καθίσματος. Αυτό που καλό είναι να λάβουμε υπ’ όψιν μας σε αυτή την μέτρηση είναι ότι το πίσω μέρος θα πρέπει να είναι περίπου 7-10 cm πιο χαμηλό από το μπροστινό. Δηλαδή, στην ουσία, το κάθισμα θα πρέπει να έχει μια κλίση προς τα πίσω. Αυτό το κάνει πιο σταθερό και βοηθάει στην περίπτωση που θέλουμε να σκύψουμε να πιάσουμε κάτι από μπροστά. Αν δεν έχει κλίση, είναι πολύ πιθανό μόλις σκύψουμε ή σε μια απότομη κατηφόρα να γλιστρήσουμε μπροστά και να πέσουμε. Για να βρούμε το ιδανικό πίσω ύψος αμαξιδίου, θα πρέπει όταν καθόμαστε κανονικά με τεντωμένα χέρια και ανοιχτές παλάμες, το κέντρο του άξονα του τροχού να είναι στο κέντρο της παλάμης μας.

Απόσταση υποποδίου από το έδαφος

Η απόσταση του υποποδίου από το έδαφος πρέπει να είναι μεγαλύτερη από 6 cm ώστε να μην βρίσκει σε πέτρες η πλάκες πεζοδρομίου που συνήθως εξέχουν. Τα περισσότερα υποπόδια είναι ρυθμιζόμενα ως προς το ύψος τους.

Γωνία υποποδίου

Η γωνία του υποποδίου παίζει ρόλο στη σταθερότητα και συμβάλλει στο ολικό μήκος του αμαξιδίου. Όταν ένα υποπόδιο έχει πολύ ανοιχτή γωνία, καθόμαστε με τα πόδια πιο τεντωμένα προς τα εμπρός, με αποτέλεσμα να είναι πιο μακρύ το αμαξίδιο και να μην χωράει κάπου όπου θα χωρούσε ένα άλλο με πιο μικρή γωνία. Η ιδανική γωνία είναι σε 90 μοίρες με το κάθισμα, και όχι σε 90 μοίρες με το έδαφος. Εάν η γωνία είναι πιο μικρή από 90 μοίρες είναι αρκετά επικίνδυνο σε κάποιο «μάγκωμα» των μπροστινών τροχών να πέσουμε μπροστά.

Πλάτος γονάτων

Αυτή η μέτρηση δε λαμβάνεται υπ’ όψιν από πολλούς κατασκευαστές, αλλά αν υφίσταται αυτή η ρύθμιση στο αμαξίδιο που έχουμε διαλέξει, καλό είναι να προσέξουμε ώστε τα γόνατα να μην είναι ανοιχτά σαν να καθόμαστε σε πολυθρόνα, αλλά ούτε και κολλημένα. Επίσης, δεν θα πρέπει να πιέζονται στο πλάι από το αμαξίδιο.

Γωνία κάμπερ (camber)

Η γωνία κάμπερ είναι η γωνία που δημιουργούν οι τροχοί του αμαξιδίου με τον κάθετο άξονα. Πολλοί θα έχουν προσέξει ότι τα αγωνιστικά αμαξίδια του μπάσκετ έχουν πολύ μεγάλη γωνία κάμπερ, μέχρι και 17 μοίρες. Η γωνία κάμπερ ενός καθημερινού αμαξιδίου δεν πρέπει να ξεπερνά τις 3 μοίρες, αλλά ούτε και να είναι μηδενική. Αυτή η γωνία κάνει το αμαξίδιο πιο σταθερό, και σε περίπτωση – για παράδειγμα – που ο ένας τροχός πέσει σε μια λακκούβα ή τύχει ο ένας τροχός να είναι πάνω στο πεζοδρόμιο και ο άλλος κάτω, θα βοηθήσει ώστε να μην ανατραπούμε. Δεν χρειάζεται γωνία μεγαλύτερη των 3 μοιρών, γιατί μεγαλώνει κατά πολύ το συνολικό φάρδος και δυσκολεύεται η μετακίνησή μας.

Μπροστινά ροδάκια

Είναι πολύ σημαντικό τα μπροστινά ροδάκια να είναι αρκετά μεγάλα και από soft υλικό. Τα μικρά ροδάκια μπορεί να είναι πιο όμορφα, αλλά κάνουν την μετακίνηση μαρτύριο ειδικά σε πλακόστρωτους δρόμους.

Θέση κεντρικού άξονα (κέντρο βάρους)

Η σημαντικότερη από όλες τις ρυθμίσεις είναι αυτή του κέντρου βάρους. Το κέντρο βάρους ρυθμίζεται ανάλογα με τις απαιτήσεις και την εμπειρία που έχει ο χρήστης του αμαξιδίου. Κέντρο βάρους είναι η απόσταση που έχει ο άξονας των τροχών από τον κατακόρυφο άξονα της πλάτης. Ένα αμαξίδιο που έχει τον άξονα στα 5 cm από τον άξονα της πλάτης, είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνει σούζα και να ανέβει ένα πεζοδρόμιο, κινείται πιο δύσκολα σε ευθεία, στρίβει πιο δύσκολα, αλλά δεν πρόκειται να πέσει προς τα πίσω ποτέ. Ένα αμαξίδιο με ρυθμισμένο τον άξονα στα 10 cm, είναι πολύ πιο ευκίνητο σε όλους τους τομείς, αλλά έχει σαν αποτέλεσμα να κάνει πολύ εύκολα σούζα γι’ αυτό και απευθύνεται σε πιο έμπειρους χρήστες. Μια ρύθμιση στα 7 cm, για κάποιον αρχάριο αλλά δραστήριο χρήστη, είναι ικανοποιητική.

Πλάτος πελμάτων-υποποδίου

Είναι το πλάτος που έχουν τα πέλματά μας όταν είναι ενωμένα. Είναι καλυτέρα να γίνει η μέτρηση φορώντας τα πιο φαρδιά παπούτσια που έχουμε, ώστε να μην έχουμε πρόβλημα να «σφηνώνουν» τα πόδια μας, αλλά ούτε και να υπάρχει μεγάλο κενό ανάμεσά τους.
Αυτές είναι μερικές από τις βασικές ρυθμίσεις που πρέπει να προσέξει κάποιος στην επιλογή αμαξιδίου – και σίγουρα υπάρχουν κι άλλες.
Να σημειωθεί ότι αν κάποιος πέφτει σχετικά εύκολα και συχνά από το αμαξιδιο, φταίει σίγουρα κάποια ρύθμιση και όχι ο ίδιος. Φυσικά είναι πάρα πολλά τα αξεσουάρ που μπορεί να προσθέσει κάποιος και να φέρει το αμαξίδιο όσο πιο κοντά θέλει στις απαιτήσεις του. Λάστιχα, στεφάνια, ρόδες, πλαϊνά προστατευτικά, φρένα, χρώμα και πολλά άλλα είναι ανάμεσα στις επιλογές του κάθε χρήστη.
Ο υπεύθυνος έμπορος που θα σας επιδείξει το αμαξίδιο που έχετε επιλέξει, θα έχει και την ανάλογη φόρμα παραγγελίας με αυτά τα μέτρα, και ίσως περισσότερα.
Μην αρκεστείτε σε κάποιον που θα μετρήσει μόνο το πλάτος της λεκάνης σας και θα σας πει πχ. ότι σας χρειάζεται απλά ένα 36αρι κάθισμα. Οι βασικές ρυθμίσεις που αναφέρθηκαν πιο πάνω είναι το λιγότερο που πρέπει κανείς να συζητήσει πριν παραγγείλει το κάθισμά του. Κάντε μια εξονυχιστική έρευνα αγοράς και συζητήστε με αρκετούς εμπόρους πριν πάρετε την τελική σας απόφαση.
Γιώργος Τσαουσίδης, barieras@hotmail.com

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο disabled.gr
Μπορείτε να βρείτε ανάλογα κείμενα στην διεύθυνση http://www.disabled.gr

Τα δάπεδα PVC συνδέονται με το παιδικό άσθμα

Τα παιδιά που ζουν σε σπίτια με δάπεδα PVC διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν το άσθμα. Σύμφωνα με στοιχεία μελέτης Σουηδών επιστημόνων στα παιδιά αυτά παρατηρήθηκε αυξημένη πρόσληψη φθαλικών, τα οποία μάλιστα ανιχνεύτηκαν στα ούρα.



Στην περίπτωση δε που ο εξαερισμός είναι ανεπαρκής παρατηρούνται αυξημένα επίπεδα εκπνεόμενου οξειδίου του αζώτου, το οποίο είναι ένας δείκτης φλεγμονής του αναπνευστικού αλλά και ένας σημαντικός παράγοντας για την ανάπτυξη άσθματος.

Έχει αποδειχθεί ότι το άσθμα και οι αλλεργίες στα παιδιά συνδέονται με την έκθεση στα φθαλικά, που χρησιμοποιούνται ως πλαστικοποιητές στα υλικά PVC. Τα δάπεδα από PVC εμπλέκονται στην εκπομπή των αποκαλούμενων ενδοκρινικών διαταρακτών - (εξωγενείς ουσίες που ενεργούν όπως οι ορμόνες στο σώμα και αναστατώνουν τη φυσιολογική λειτουργία των ενδογενών ορμονών). Οι μελέτες συνδέουν τους ενδοκρινείς διαταράκτες με δυσμενείς βιολογικές συνέπειες στα ζώα. Το γεγονός αυτό εμπνέει την ανησυχία καθώς ενδέχεται να υπάρξουν παρόμοιες συνέπειες και στους ανθρώπους μετά από συνεχή χαμηλού επιπέδου έκθεση.

Η συγκεκριμένη μελέτη πραγματοποιήθηκε στο Ερευνητικό Κέντρο Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης, Karlstad της Σουηδίας από τον δρ Fredrik Carlstedt σε ένα δείγμα 110 βρεφών ηλικίας μεταξύ 2-6 μηνών και παρουσιάστηκε στο 20ο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Πνευμονολογικής Εταιρείας το οποίο πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στη Βαρκελόνη. Στα παιδιά αυτά το εκπνεόμενο οξείδιο του αζώτου μετρήθηκε μέσω μάσκας προσώπου, ενώ ο δείκτης παρουσίας φθαλικών MBzP (Monobenzyl Phthalate) μετρήθηκε σε δείγμα ούρων.

Σύμφωνα με τον δρ Carlstedt προηγούμενες μελέτες έδειξαν συσχέτιση του δαπέδου PVC με το άσθμα, ειδικά όταν ο εξαερισμός είναι ανεπαρκής. Η μελέτη που έγινε στο Ερευνητικό Κέντρο Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης Karlstad έδειξε ότι τα επίπεδα εκπνεόμενου οξειδίου του αζώτου σε συνθήκες ανεπαρκούς εξαερισμού ήταν σαφώς υψηλότερα και για πρώτη φορά ανιχνεύτηκε αυξημένη πρόσληψη φθαλικών σε παιδιά των οποίων τα δωμάτια είχαν δάπεδα PVC

Σύμφωνα με το δρ Carlstedt, οι οικιακοί παράγοντες είναι σημαντικοί κατά εξέταση της παθογένεσης της αλλεργικής νόσου. Στη μελέτη αναφέρεται ότι η σχέση του δαπέδου PVC και των υψηλών επιπέδων φθαλικού εστέρα στα βρέφη αποκαλύπτει ότι η εισπνοή μπορεί να είναι μια σημαντική οδός για την έκθεση σε διχλωροαιθυλένιο (EDC).

Πηγή:  ΑΠΕ - ΜΠΕ
Επιμέλεια θέματος: Συντακτική Ομάδα Υγείαonline

Ένα εκατομμύριο παιδιά λαμβάνουν αντιψυχωσικά

Τον Ιούλιο, η εφημερίδα Washington Post σημείωνε ότι οι Αμερικανικές επιχειρήσεις αποθησαυρίζουν ποσά-ρεκόρ, συνολικά 1,8 τρισ. δολάρια, περιμένοντας επενδυτικές ευκαιρίες. Την ίδια στιγμή, καταγραφόταν ότι αριθμός-ρεκόρ παιδιών στην Αμερική λαμβάνουν με συνταγή ψυχιατρικά φάρμακα, ακόμη και σε πολύ τρυφερές ηλικίες.


Τα δύο γεγονότα, υποστηρίζει σε άρθρο της η Σούζαν Ρόζενταλ, Καναδή γιατρός, συγγραφέας και μαχητική σοσιαλίστρια, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.

Η τάξη των επιχειρηματιών, γράφει η Ρόζενταλ, έκλεψε τα τρισεκατομμύριά της εκμεταλλευόμενη εργαζόμενους στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο εξωτερικό, πληρώνοντας λιγότερο από όσο αξίζει η εργασία τους, απολύοντας χιλιάδες κι αναγκάζοντας τους υπόλοιπους να δουλεύουν πολύ σκληρότερα για πολύ λιγότερα. Και τώρα, κλέβει κι από τα παιδιά τους.

Η εκμετάλλευση και η ανέχεια προκαλούν εξάντληση, κατάθλιψη, οργή, άγχος και μια αίσθηση ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα στους γονείς. Περίπου 15 εκατομμύρια παιδιά στην Αμερική, το ένα στα πέντε, ζει με ένα γονέα που υπέστη κρίση κατάθλιψης το 2009. Τα παιδιά αντιδρούν στη γονεϊκή συμπεριφορά με δικά τους συμπτώματα και συμπεριφορές. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος του γονιού, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος του παιδιού.

Σε αυτά τα παιδιά γιατροί κρεμούν ταμπέλες με ψυχιατρικές διαταραχές και τους δίνουν φάρμακα ώστε να "συμμορφώνονται". Τους κλέβουν την υγεία τους και κάθε ελπίδα βελτίωσης της ζωής τους, τονίζει η Ρόζενταλ.

Επί δεκαετίες, ερευνητές όπως οι Πίτερ και Τζίντζερ Μπρέγκιν τεκμηρίωναν την σοκαριστική έκταση της πραγματικότητας ότι στα παιδιά στην Αμερική χορηγούνται διεγερτικά και αντικαταθλιπτικά. Τώρα, χάρη στην δύναμη του marketing των φαρμακευτικών εταιριών, τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα λαμβάνουν ισχυρά αντιψυχωσικά.

Στους ενήλικες, αυτές οι τοξικές χημικές συνθέσεις αυξάνουν τον κίνδυνο να υποστούν εγκεφαλικά, να εμφανίσουν καρδιολογικά προβλήματα, παχυσαρκία και διαβήτη, δημιουργούν αυτοκτονικές τάσεις, ενώ αυξάνουν τον κίνδυνο για βλάβες στο νευρικό σύστημα, μολύνσεις, ξαφνικό θάνατο και επιληπτικές κρίσεις. Οι συνέπειες στα παιδιά είναι άγνωστες.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η FDA (U.S. Federal Drug & Food Administration, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ελέγχου Φαρμάκων & Τροφίμων των ΗΠΑ) σε έκθεσή της διαπίστωνε ότι η συνταγογράφηση αντιψυχωσικών σε παιδιά 0-17 ετών αυξήθηκε 22% τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Η FDA ερεύνησε έξι αντιψυχωσικά φάρμακα: τα Seroquel® (quetiapine)· Zyprexa® (olanzapine)· Risperdal® (risperidone)· Abilify® (aripiprazole)· Geodon® (ziprasidone)· και Invega® (paliperidone). Το 2008, από τις 32 εκατ. συνταγές αυτών των φαρμάκων, οι 4,8 εκατ. αφορούσαν παιδιά (15% του συνόλου).

Την ίδια χρονιά, ένα εκατομμύριο παιδιά έλαβαν με συνταγή αντιψυχωσικά (19% του συνόλου των 5,5 εκατ. ατόμων). Οι αριθμοί ανά ηλικιακή ομάδα:

• 1.770 παιδιά ηλικίας 0-2 ετών,

• 64.664 παιδιά ηλικίας 3-6 ετών,

• 414.451 παιδιά ηλικίας 7-12 ετών,

• 540.760 παιδιά ηλικίας 13-17 ετών.

Οι διαγνώσεις για τα βρέφη 0-2 ετών περιλάμβαναν όρους όπως Διαταραχή Έλλειψης Προσοχής, Ψυχικά/Συμπεριφορικά Προβλήματα, Άλλες Ψυχικές Διαταραχές, Συμπεριφορικά Προβλήματα και Κατάλοιπη Σχιζοφρένεια, η τελευταία διάγνωση συνήθως γίνεται στη βάση "παράδοξων πεποιθήσεων και ασυνήθιστων αντιληπτικών εμπειριών".

Ίσως όμως, τονίζει η Ρόζενταλ, μια πιο ακριβής διάγνωση για τα συμπτώματα αυτών των παιδιών θα ήταν "γονεϊκή κατάθλιψη λόγω της ανυπαρξίας κοινωνικής πολιτικής". Πρόσφατη έρευνα του Urban Institute έδειξε ότι το 7% των βρεφών ηλικίας 9 μηνών ζουν με μητέρες που ψυχολογικά προβλήματα και το 41% με μητέρες που πάσχουν από κάποιας μορφής κατάθλιψη. Τα ποσοστά είναι ακόμα υψηλότερα μεταξύ των οικογενειών που ζουν στη φτώχεια, στις οποίες είναι επίσης πιθανότερο να εκδηλώνονται κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας.

Μόνο ένα άρρωστο κοινωνικό σύστημα, καταλήγει η Ρόζενταλ, θα ευνοούσε τον πλουτισμό ολίγων δια της κλοπής των ζωών και των ελπίδων των πολλών.

Πηγή:  ΑΠΕ - ΜΠΕ
Επιμέλεια θέματος: Συντακτική Ομάδα Υγείαonline

Πότε να ανησυχήσετε αν το παιδί λέει λίγες λέξεις

Η ομιλία δεν είναι κάτι απλό, όπως απλή δεν είναι και η καθυστέρηση του λόγου και της ομιλίας - ξεκινώντας από την πρόκληση που αποτελεί η διάγνωσή της. Κάθε παιδίατρος γνωρίζει τη δυσκολία που υπάρχει στη προσπάθεια ποσοτικοποίησης της ομιλίας και των γλωσσικών δεξιοτήτων ενός νηπίου που ουρλιάζει.


Πόσες λέξεις μπορεί να πει;  Μπορεί να βάλει δύο ή περισσότερες λέξεις μαζί σε μια πρόταση; Μπορούν οι άλλοι άνθρωποι, εκτός από σας, να το καταλάβουν όταν μιλάει; Ερωτήσεις σαν κι αυτές, που τίθενται στους γονείς, είναι τα άμεσα και κάπως χονδροειδή κριτήρια που συχνά χρησιμοποιούμε. 

Χονδροειδής ή όχι, η αξιολόγηση είναι ζωτικής σημασίας: όσο νωρίτερα γίνεται, τόσο γρηγορότερα το παιδί με καθυστέρηση λόγου και ομιλίας μπορεί να δεχθεί βοήθεια και όσο νωρίτερα έρχεται η βοήθεια, τόσο καλύτερες είναι οι προοπτικές.

«Ο γιατρός που καταλαβαίνει την καθυστέρηση του λόγου και της  ομιλίας, καταλαβαίνει και την ανάπτυξη του παιδιού,» αναφέρει ο Dr. James Coplan, παιδονευρολόγος εξειδικευμένος στην αναπτυξιακή παιδιατρική, από το Ρόζεμουντ της Πενσυλβάνια, ο οποίος δημιούργησε τους Δείκτες Γλωσσικής Ανάπτυξης (Early Language Milestone Scale) για να μετρήσει τον λόγο των  παιδιών από τη γέννησή τους μέχρι την ηλικία των 3 ετών.

Κατευθυντήριες οδηγίες ανά ηλικία διαθέσιμο στον ιστότοπο τoυ  Αμερικανικού Συλλόγου Ομιλίας-Γλώσσας-Ακοής (ASHA): asha.org/public/speech/development/chart.htm.
«Τα παιδιά, στο πρώτο χρόνο, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ένα μεγάλο μέρος των όσων ακούνε γύρω τους,» αναφέρει η Diane Ρ. Paul, διευθύντρια κλινικών προβλημάτων στην παθολογία του λόγου και της ομιλίας. Τα παιδιά ενός έτους, συνεχίζει, «αρχίζουν να χρησιμοποιούν μεμονωμένες λέξεις, να ακολουθούν απλές οδηγίες, να δείχνουν μέρη του σώματός τους και να ακούν απλές ιστορίες.» Έως την ηλικία των 2 περίπου, αρχίζουν να βάζουν μαζί λέξεις και, έως τα 3, πρέπει να μπορούν να χρησιμοποιούν τουλάχιστον προτάσεις των τριών λέξεων.

Οι πρώτες φράσεις μπορεί να είναι απλές, αλλά αυτό που τις παράγει είναι πολύ πιο σύνθετο. Εάν ένα παιδί δεν συμβαδίζει με αυτά τα ορόσημα, αυτό μπορεί να οφείλεται ένα πλήθος λόγων. Ο Dr. Coplan, συγγραφέας επίσης του “Making Sense of Autistic Spectrum Disorders” (Random House, 2010), αναφέρει ότι εξετάζει την καθυστέρηση στην ομιλία σε ένα πολύ ευρύ πλαίσιο, από τη γνωσιακή λειτουργία έως την επικοινωνία.

Πρόκειται καθαρά για ένα πρόβλημα στο λόγο και την ομιλία ή υπάρχει μια γενικότερη καθυστέρηση; Μήπως κάτι δεν έχει πάει καλά με τις κοινωνικές επαφές του παιδιού; 
Η πρώτη ερώτηση που πρέπει να υποβάλλεται είναι εάν το παιδί μπορεί να ακούσει. Σήμερα, ελέγχεται η ακοή όλων των νεογνών προτού φύγουν από το νοσοκομείο, αλλά με τον μεταγενέστερο έλεγχο μπορεί να εντοπιστεί κάποιο τυχόν προοδευτικό ή επίκτητο πρόβλημα απώλεια ακοής.

Επόμενη ερώτηση: Τι συμβαίνει με την υπόλοιπη ανάπτυξη του παιδιού; Η καθυστέρηση στον λόγο και την ομιλία μπορεί να είναι ενός τρόπος με τον οποίο οι γονείς και οι παιδίατροι, αρχικά παρατηρούν μια γενικότερη καθυστέρηση στην ανάπτυξη του παιδιού. 

«Θα διαπιστώσετε καθυστερημένη κατανόηση του λόγου, καθυστερημένη χρήση των οπτικών δεξιοτήτων, όπως το να δείξει με το δάχτυλο, ή προσαρμοστικών δεξιοτήτων, όπως η χρήση ενός κουταλιού ή ενός μολυβιού», αναφέρει ο Dr. Coplan. «Ένα παιδί ηλικίας 18μηνών που δεν ακολουθεί εντολές ή δεν χρησιμοποιεί κουτάλι για να σκάβει, παρουσιάζει γενική καθυστέρηση».

Τα προβλήματα λόγου και ομιλίας  μπορεί επίσης να αποτελούν πρώιμες ενδείξεις νευροαναπτυξιακών διαταραχών, συμπεριλαμβανομένων διάφορων μορφών αυτισμού. Δεν έχουν καθυστέρηση στην ομιλία όλα τα παιδιά με αυτισμό, αν και συχνά δεν χρησιμοποιούν τις λέξεις τους για να επικοινωνήσουν. «Ένα τέτοιο παιδί μπορεί να έχει απομνημονεύσει το αλφάβητο», αναφέρει ο Dr. Coplan, «αλλά να μην μάθει ποτέ να λέει μαμά ή μπαμπά». 

Εάν η ακοή και η ανάπτυξη του παιδιού είναι φυσιολογικές, ένας ακόμα παράγοντας που πρέπει να εξεταστεί είναι το περιβάλλον του. Μιλάει κάποιος στο μωρό;  Μήπως κάτι το εμποδίζει (σ’αυτήν την εξέλιξη;) - ίσως μια εξαιρετικά χαοτική οικογένεια ή ένας σοβαρά καταθλιπτικός γονέας; Η ομιλία και η γλωσσική ανάπτυξη απαιτούν ερεθίσματα. 

Στο παρελθόν οι παιδίατροι έσφαλαν αργοπορώντας τη διάγνωση της καθυστέρησης της ομιλίας. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Ο Dr. Coplan υποστηρίζει την υπεράσπιση των γονέων και το ομοσπονδιακό πρόγραμμα έγκαιρης παρέμβασης των Η.Π.Α., που δίνει την δυνατότητα δωρεάν αξιολόγησης παιδιών ηλικίας κάτω των 3. 

«Πιστεύω ότι οι γιατροί, που τώρα μπορούν, στέλνουν κάπου τα παιδιά  για αξιολόγηση, αντί να πουν “θα περιμένουμε και θα δούμε, θα δούμε,”» δηλώνει. «Δεν συναντώ πια τις ιστορίες φρίκης που άκουγα 20 και 30 χρόνια πριν, όταν οι γονείς έλεγαν, “ήρθαμε παρά τις αντιρρήσεις του γιατρού μας”». 

Ακόμα, ως παιδίατρος του τομέα πρωτοβάθμιας περίθαλψης, δεν έχω διαχειριστεί πάντα την κατάσταση με τους γονείς άψογα. Κάποτε εξέταζα  ένα  αγοράκι για το οποίο ανησυχούσα όλο και περισσότερο. Στο χώρο της  εξέτασης, φαινόταν να μην έχει φυσιολογικές δεξιότητες επικοινωνίας. Ήμουν όλο και περισσότερο βέβαιος ότι βρισκόταν εντός του φάσματος του αυτισμού. 

Δεν πίστευα ότι μάθαινε πραγματικά λέξεις, αλλά ανησυχούσα πολύ περισσότερο επειδή, από ότι μπορούσα να πω, δεν είχε ποτέ οπτική επαφή, δεν αποκρινόταν ποτέ με σαφή τρόπο σε κάτι που έλεγαν ή έκαναν οι γονείς του και φαινόταν πραγματικά αποκομμένο. 

Οι γονείς του απαξίωσαν τις ανησυχίες μου και απέρριψαν όλες τις συστάσεις μου. Όταν βρισκόταν σπίτι με τη γιαγιά του, επέμεναν, ότι ήταν σε θέση να επικοινωνήσει τέλεια. Δεν χρειαζόταν καμία βοήθεια.

Σε αυτήν την περίπτωση, είχα κάνει σωστή διάγνωση, αλλά οι δικές μου επικοινωνιακές δεξιότητες μου, δεν ήταν αρκετές για την πρόκληση που αντιμετώπιζα.

Υπήρξαν και οι γονείς που τους καθησύχαζα: μπορεί να μην μιλάει τόσο πολύ όσο η αδελφή της στην ηλικία της, αλλά λέει πολύ περισσότερα από τα ελάχιστα που απαιτούνται από ένα παιδί 2 ετών, καταλαβαίνει όλα όσα της λέτε και μπορεί να ακολουθήσει περίπλοκες εντολές.  Ας περιμένουμε να δούμε, δώστε της χρόνο. Έκανα σωστά; 

Υπενθυμίζουμε στους παιδίατρους επανειλημμένως να μην παίρνουν αψήφιστα τις καθυστερήσεις στον λόγο και την ομιλία, να μην αδιαφορούν και να λένε ότι τα αγόρια μιλάνε αργότερα από τα κορίτσια ή ότι τα μικρότερα αδέρφια μιλάνε αργότερα από τα μεγαλύτερα. Τέτοιοι παράγοντες μπορούν να συμβάλουν στη φυσιολογική ποικιλομορφία, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να εξηγήσουν γιατί ένα παιδί δεν ανταποκρίνεται στα κύρια ορόσημα της εξέλιξης του λόγου και της ομιλίας. 

Όπως δε κάθε παιδίατρος γνωρίζει, οι πραγματικά ειδικοί σε αυτήν την ιστορία - και οι πραγματικοί εμπειρογνώμονες - είναι οι παθολόγοι λόγου και ομιλίας.

Η Dr. Paul δίνει γενικές συμβουλές στους γονείς που θέλουν να ενισχύσουν τις δεξιότητες λόγου και ομιλίας των παιδιών τους: «Συζητήστε με το παιδί σας για αυτό στο οποίο ασχολούνται-παίζουν εκείνη την στιγμή. Να διαβάζετε στο παιδί σας συχνά. Εάν βρίσκεται σε ένα δίγλωσσο σπίτι, να του μιλάτε και να του διαβάζετε στη γλώσσα στην οποία έχετε περισσότερη ευχέρεια. Μιλήστε με σαφήνεια και φυσικά και χρησιμοποιήστε πραγματικές λέξεις. Δείξτε ενθουσιασμό όταν το παιδί μιλάει».

Και ακούστε αυτό που το παιδί σας σάς λέει.

Πηγή: New York Times, Published February 8, 2010, By PERRI KLASS, M.D.

Μετάφραση και απόδοση στα Ελληνικά:
Μαρινέλλα Τσουκαλά, Μ.Α., CCC-SLP
Παθολόγος Λόγου και Ομιλίας
Ιδρυτής και Επιστημονικός Διευθυντής του Κέντρου "Λέγειν"ASHA Member
http://www.legein.gr/

Διαβάστε ακόμα το τεστ της κυρίας Μαρινέλλας Τσουκαλά, για την ανάπτυξη των ικανοτήτων του παιδιού σας:

•    Τεστ για την εξέλιξη λόγου στο παιδί σας

Επιμέλεια θέματος: Συντακτική Ομάδα Υγείαonline

http://www.ygeiaonline.gr/