Χορεύοντας με κλειστά μάτια πάνω σε οριζόντια σπείρα...................!!!!!!!!

Είμαι καλά, είμαι χάλια, είμαι ανεξάντλητος, είμαι εξουθενωμένος.
Πεινάω, χορταίνω, κρυώνω, ζεσταίνομαι.

Είμαι εδώ, έχω φύγει.

Τρέχω, τρέχω, ξαποσταίνω, τρέχω, πέφτω, σηκώνομαι, κοιτώ, αγγίζω, πονώ, ξεφυσώ, ξανατρέχω.

Θέλω να γελάσω, θέλω να κλάψω. Γελώ, κλαίω.
Ανασαίνω, ξεχνώ, θυμάμαι, δεν παίρνω ανάσα, σκάω, λαχανιάζω, μαθαίνω.
Στέκω. Στέκω. Στέκω. Ταξιδεύω, ταξιδεύω, ταξιδεύω.
Συλλογιέμαι, μελετώ, παραλογίζομαι, εκλογικεύω, αφαιρώ, προσθέτω, φωνάζω, σιωπώ και τρέχω.

Όλα είναι πάνω σε τροχιά σπειροειδή.

Βαδίζουμε πάνω σε ένα ανοξείδωτο και πλαστικό ελατήριο, με αναρίθμητα ναδίρ, ζενίθ, καμπύλες ανωδικές και καθοδικές, νοητές ευθείες, ανόητες αποφάσεις, αυτονόητες επιλογές, που διαρκούν όσο και η συστολή ή η διαστολή του.

Η φυγή από την πλάνη του είναι η κατανόηση του μηχανισμού του.

Ποτέ υποταγή, ποτέ υποταγή, ποτέ υποταγή.

Λύση καλή και αγαθή, είναι η τοποθέτηση αυτού του ελατηρίου προς κάθετη κατεύθυνση και όχι προς οριζόντια. Γιατί η άνοδος είναι σίγουρη και σταθερή, και η πτώση αργή και διασκεδαστική, ως η ζωή να καταλήξει στο τελικό συμπέρασμα.

Στιγμούλες, στιγμές, χρόνος, ιστορία, αιωνιότητα. Βίος, ζωή, χρέος, ήθος, ελευθερία, ανθρωπιά, άνθρωπος, κοινωνία, λαός, ευδαιμονία, εξέλιξη, αλλαγή, ροή, ρυθμός, αρμονία, γαλήνη.

Αν σε αγαπώ, να με αγαπάς.
 

Μια νύκτα πριν την ημέρα, έκλεισα τα μάτια μου, όχι για να ξεκουραστώ, όχι για να κοιμηθώ.

Μια νύκτα αστρόφωτη πριν την ανοιξιάτικη ημέρα, έκλεισα τα μάτια μου όχι κουρασμένος, μα ούτε νυσταγμένος.

Μια νύκτα αστρόφωτη και φεγγαρολουσμένη, πριν την χαρμόσυνη ανοιξιάτικη ημέρα, έκλεισα τα μάτια μου που πολλά θολά θώρησαν και στραβά θωρούσαν, για να αποκλείσω εικόνες που με μπέρδευαν και το μυαλό ζαλίζαν.

Εκείνη την νύκτα, για πρώτη φορά ονειρεύτηκα και είδα όραμα ζωντανό και τόσο θελκτικό.

Δεν με νοιάζει έτσι είμαι εγώ. Μου αρέσει να ονειρεύομαι. Μου αρέσει να βλέπω κρυμμένες αλήθειες σε μια παράξενη διάχυτη σύνθετη πλοκή.
Είδα το άφθαρτο και αιώνιο κυρίαρχο παιδί να παίζει κα να χορεύει. Τα δύο πανανθρώπινα χαρακτηριστικά που συνθέτει το κινούμενο συναίσθημα ή η συναισθηματική κίνηση. Τα δώρα της φύσης.

Ο χορός και το παιχνίδι. Η ψυχή και το σώμα. Ο λόγος και η ομιλία. Η αγάπη και η αγκαλιά.

Για πρώτη φορά κλείνοντας τα μάτια μου είδα τα ολάνοικτα, τα αστραφτερά και ομιλούντα μάτια σου. Είδα τα μάτια σου και ένιωσα ότι ο χρόνος σταμάτησε μόνο για να προσκηνύσω στην ειλικρίνια σου, μόνο για να γονατίσω μπροστά στην αληθινή ουσία σου, μπροστά στο μήνυμα σου και στην υπόσχεση μου για λύτρωση και ζωή.

 

Από τότε δεν ξανά άνοιξα ποτέ τα μάτια μου. Βουβός και χωρίς όραση από τότε. Η λιτότητα σου με δίδαξε σύνθεση. Η πολυπλοκότητα σου μου έμαθε τι είναι απλό.

Από τότε άνοιξα την καρδιά μου και είπα ας χαθώ και χαοθώ από αιμοραγία για την στιγμή σου, για την στιγμή μου, για την αγάπη που δεν ζητά και δεν θέλει, αλλά παίρνει ότι της χρειαζεται. Παίρνει από την ζωή που δεν την βολεύει επειδή ξέρει ότι αξίζει να αγαπά, να την αγαπά.

Αν σε αγαπώ, να με αγαπάς.