Δεν θυμάμαι να γίνεται συχνά μνεία όσο θα έπρεπε στην ημερομηνία 12 Οκτώβρη 1944, όπου είναι η ημερομηνία απελευθέρωσης της Αθήνας από τους φονιάδες, σαδιστές και απάνθρωπους ναζί/γερμανούς. Και αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους.
Εμείς οι Έλληνες αρεσκόμαστε να θυμόμαστε τις δύσκολες ημερομηνίες, όπως 28 Οκτώβρη, την απαρχή της εμπλοκής μας στον πόλεμο κατά φασιστών και ναζιστών, παρά την απελευθέρωσή μας, αλλα κυρίως έγινε αυτό, διότι η ημέρα της απελευθέρωσης και των εορτασμών, γρήγορα εξελίχθηκε σε καταραμένη ημέρα, αφού οι ενχώριοι και ξένοι καπιταλιστές, μας έβαλαν άμεσα την φωτιά της αδικίας και του εμφυλίου πολέμου.
Λάθη επι λαθών, με καταραμένες συμφωνίες που είχαν προηγηθεί, παρότι οι πραγματικοί νικητές, οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, οι ΕΑΜιτες και ΕΑΜίτισες, οι αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού, οι απελευθερωτές και η θέληση του λαού, δεν κατάφερε ποτέ να φέρει την πραγματική λαική δημοκρατία που ονειρεύτηκαν, αγωνίστηκαν, σακατεύτηκαν και δικαιούνταν να ζήσουν.
Σήμερα πάλι είδα την ταινία του 1954, το ξυπόλυτο τάγμα. Είναι μια πολύ συγκινητική ταινία, που δουλεύει κυρίως στο συναίσθημα και με κάνει να συγκινούμε βαθιά και να κλαίω κάθε φορα, αυτή η μικρή αδερφούλα, αλλά αξίζει παρά το προσωπικό να γίνει μνεία στα παιδιά της κατοχής και στους σαλταδόρους, τους μικρούς αγωνιστές, που δεν φοβήθηκαν τις συνέπειες της αντίστασης τους και έδωσαν ελπίδα ζωής μέσα στον θάνατο. Τα ορφανά αυτά αετόπουλα που έκαναν τα πάντα για να μεγαλώσουν.
Εμείς οι Έλληνες αρεσκόμαστε να θυμόμαστε τις δύσκολες ημερομηνίες, όπως 28 Οκτώβρη, την απαρχή της εμπλοκής μας στον πόλεμο κατά φασιστών και ναζιστών, παρά την απελευθέρωσή μας, αλλα κυρίως έγινε αυτό, διότι η ημέρα της απελευθέρωσης και των εορτασμών, γρήγορα εξελίχθηκε σε καταραμένη ημέρα, αφού οι ενχώριοι και ξένοι καπιταλιστές, μας έβαλαν άμεσα την φωτιά της αδικίας και του εμφυλίου πολέμου.
Λάθη επι λαθών, με καταραμένες συμφωνίες που είχαν προηγηθεί, παρότι οι πραγματικοί νικητές, οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, οι ΕΑΜιτες και ΕΑΜίτισες, οι αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού, οι απελευθερωτές και η θέληση του λαού, δεν κατάφερε ποτέ να φέρει την πραγματική λαική δημοκρατία που ονειρεύτηκαν, αγωνίστηκαν, σακατεύτηκαν και δικαιούνταν να ζήσουν.
Σήμερα πάλι είδα την ταινία του 1954, το ξυπόλυτο τάγμα. Είναι μια πολύ συγκινητική ταινία, που δουλεύει κυρίως στο συναίσθημα και με κάνει να συγκινούμε βαθιά και να κλαίω κάθε φορα, αυτή η μικρή αδερφούλα, αλλά αξίζει παρά το προσωπικό να γίνει μνεία στα παιδιά της κατοχής και στους σαλταδόρους, τους μικρούς αγωνιστές, που δεν φοβήθηκαν τις συνέπειες της αντίστασης τους και έδωσαν ελπίδα ζωής μέσα στον θάνατο. Τα ορφανά αυτά αετόπουλα που έκαναν τα πάντα για να μεγαλώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου